De aanloop naar mijn moment startte eigenlijk al een aantal jaren geleden. Met honderden creatieve lampjes in mijn hoofd zat ik klem. Lange tijd gevangen in het keurslijf van een organisatie. Enerzijds dankbaar voor het salaris wat elke maand op mijn rekening gestort werd en aan de andere kant doodongelukkig omdat deze ‘jas’ me al zolang niet meer paste. Ik […]
’s Avonds tijdens het eten valt mijn oog op onze fotomuur en blijft hangen bij een kleuterfoto van Luuk. Glimmend, glanzend, uitdagend en ondeugend kijkt hij de camera in. Bovenal vrij. In zijn hoofd. In zijn doen en laten. Een onbevangen ‘Ik mag er zijn’ straalt hij daar uit. Omdat foto’s niet geëtiketteerd zijn. 10 jaar later. Laatste gesprek met Luuk’s mentor.
Mijn moment. Eigenlijk een opeenstapeling van sub-momenten. Als een spons laat ik me tot halverwege dit jaar leegzuigen. Keer op keer. Alsof ik er zelf niet bij ben, laat ik het gebeuren. Negatieve energie krijgt de overhand. Uit balans. Uit het lood geslagen. Instabiel. Gevoelens knallen als een bal in een flipperkast heen en weer. Troebel is het. Mag het
Dat er al jaren iets sluimert. Een onweerstaanbare drive om ‘events’ te markeren. Op mijn manier en volgens mijn waarheid. Maar niets komt uit ‘mijn pen’. Én door die verdomde onzekerheid én door gebrek aan focus. Ik heb weinig nodig om geprikkeld te raken. Flipperkast in mijn hoofd. Voelt rommelig en chaotisch. Al die hersenkronkels die zich niets lijken aan
Wat er aan vooraf ging? Twee verbroken relaties, waarvan één met de vader van mijn kinderen. Gevolg? Scheiding, co-ouderschap, onzekerheden en knokken. Niet alleen financieel, dan wel emotioneel. Twijfelen aan mezelf, niet als persoon, maar wel als eventuele ‘partner van’. Aan mij niet besteed dat ‘samen’. Liever alleen dan een volgende keer opnieuw confrontatie met de desillusie. En mijn omgeving.
