Diana de Groot

Mijn moment. Eigenlijk een opeenstapeling van sub-momenten. Als een spons laat ik me tot halverwege dit jaar leegzuigen. Keer op keer. Alsof ik er zelf niet bij ben, laat ik het gebeuren. Negatieve energie krijgt de overhand. Uit balans. Uit het lood geslagen. Instabiel. Gevoelens knallen als een bal in een flipperkast heen en weer. Troebel is het. Mag het ietsje minder? Wat is er aan de hand? Pogingen om dit gevoel te ontleden bezorgen me hoofdpijn. Vlekken zelfs. Geen weerstand. Ik wil weten hoe het zit, waar het vandaan komt. Wil de vinger erop leggen. Ik gun mezelf hiervoor geen tijd. Gek word ik. Maar soms helpt het lot een handje…

Eerst het moment waarop mijn trechter uiteindelijk vol- én vastloopt. De hamer op mijn hoofd die mij vertelt dat het nu genoeg is geweest. Die mij dwingt tot een ‘en-nu-ga-je-zitten’! Een onverwacht moment. Laatste dag van een weekendje weg met lief. Alles ingepakt en op de terugweg nog even museum De Pont in Tilburg aandoen. Moeite met het vinden van een parkeerplek. Eindelijk gevonden. Handrem net aangetrokken, gaat mijn telefoon. Dochter. Beheerst. Maar ik ken en hoor haar. Overstuur. Met de mededeling dat zoonlief met de ambulance naar het ziekenhuis is gebracht. Zware astma-aanval. Geen lucht. Geen lucht…

Lief neemt het stuur over en start de motor. Anderhalf uur richting Zwolle geeft de navigatie aan. Het wordt uiteindelijk een uurtje later voordat ik hem zie. Knokkend voor lucht. Een borstkas die tien centimeter zijn lijf ingaat bij iedere ademhaling die hij poogt te doen. Daarboven een gezicht met zuurstofmasker aangesloten op medicatie en daarboven ogen die me afwisselend geruststellend dan weer hopeloos aanstaren. ‘Hee, lieve grote kleine vent van me!’ Artsen krijgen zijn ademhaling niet onder controle. Intensive care. Moeiteloos overleg met ex. Natuurlijk gaan wij die familiekamer samen ‘bewonen’. Natuurlijk waken wij om en om. Goddank, die vanzelfsprekendheid. Zoon herstelt, moet nog wel een aantal dagen blijven. Eerst in het ziekenhuis, later thuis. Zorg. Aandacht. Voor degenen die me lief zijn. Wat er toe doet.

De rust lijkt wedergekeerd. De dagelijkse draad moet weer worden opgepakt. Tergend langzaam en met lood in mijn schoenen pak ik de bewuste ochtend mijn werktas in en voor vertrek werp ik nog een laatste vluchtige blik in de spiegel. Ik loop argeloos verder. Maar… wie zag ik eigenlijk? Weer terug. Bekijk mezelf opnieuw. Diep in de ogen. En ik schrik. Dit ben ik niet. Wil ik in ieder geval niet zijn. Ik word boos. Op mezelf. Basta! En besluit. Dat ík vanaf nu alleen zelf nog maar bepaal waar ik mijn energie aan besteed. Ik wil weer blij zijn en mijn talenten en creativiteit op mijn manier van toegevoegde waarde laten zijn. In een positieve constructieve omgeving. Negatieve ‘energiezuigers’ passen daar niet bij. Die laat ik niet meer toe. Sterker nog, die sla ik van me af.

Met dit besluit stap ik de deur uit. Resultaat? Ik ontmoet ‘nieuwe’ mensen. En mensen opnieuw. Zowel zakelijk als privé. Ik hoor prachtige verhalen, bijzondere en intense ervaringen. Ik vertel en laat vertellen. Verrassende gesprekken. Via beeld of schrijf het op en deel. Vind naast herkenning ook erkenning. Inzichten. Ik wil niet verstenen, maar door. Ontwikkelen. Groeien. En ik laat mij daarin door niemand belemmeren. De schulp is te klein geworden. Het is tijd voor een grotere.

Hoe en wat is aan mij…

Ik ben Diana de Groot (@deedegee) en werk als communicatieadviseur bij de overheid. Moeder van pubers Anne en Luuk en vriendin van Eric. In mijn blog www.uitvergroot.blogspot.nl lees je onder andere over mijn bijzondere ontmoetingen met mensen die mij weten te raken met hun persoonlijk verhaal.