Wat er aan vooraf ging? Twee verbroken relaties, waarvan één met de vader van mijn kinderen. Gevolg? Scheiding, co-ouderschap, onzekerheden en knokken. Niet alleen financieel, dan wel emotioneel. Twijfelen aan mezelf, niet als persoon, maar wel als eventuele ‘partner van’. Aan mij niet besteed dat ‘samen’. Liever alleen dan een volgende keer opnieuw confrontatie met de desillusie. En mijn omgeving. Weet het ook zo goed…. In een gesprek ergens begin vorig jaar tussen neus en lippen door de vraag: ‘Als jij ergens voor het eerst komt, neem je dan eigenlijk direct alweer afscheid van de mensen? situatie? locatie?’ De opmerking blijft bij me. Spookt constant door mijn hoofd. Ik vind het niet prettig om alleen te zijn. Vind mensen om me heen zo fijn. Heel basaal, delen van een indruk, gesprek, de intimiteit. Maar na jaren vol goede hoop en vervolgens teleurstelling, dan toch maar liever alleen.
Nam ik mezelf voor. Alleen niet voor lang…
Ontmoeting met hem. Aarzelend dus. Net als hij. Weduwnaar, nog maar kort. Vers. Ontmoeten, periodes ertussen en vervolgens steeds vaker ontmoeten. Blij zijn, goed voelen, missen. Huilen en lachen. Lukraak enkele begrippen waarvan ik dacht ‘daar zijn we weer!’ Niet kunnen of niet durven geven, niet helemaal althans. Lichte reserve. Niet weten wat te zeggen, dan schuilen in wederzijdse interesses als muziek en kunst & cultuur. Laten gebeuren met de spoken van het verleden in mijn hoofd. Ergens op een brug tussen loslaten en aangaan. Het klopt wat de willekeurige persoon zei. Alleen wil ik het dit keer niet. Niet op voorhand alweer afscheid nemen. Het is te leuk. Ik besluit dat ik opnieuw een relatie aanga.
En wanneer ik deze relatie aanga, betrek ik daarmee vanzelfsprekend ook mijn twee kinderen van 13 en 15. Hij doet zijn intrede in ons gezin. Een gezin met eigenaardigheden, individuen met handvatten. Past hij daarin? Ik ben de eerste periode op mijn hoede. Conflictsituaties. Anderzijds de gezelligheid, uitstapjes, het lachen aan tafel tijdens het eten of tijdens een spel. Het maakt me blij, maar durf nog niet echt blij te zijn. Inburgering…
De ultieme test bestaat uit een gezamenlijke vakantie. Kamperen in Sarlat, Dordogne Frankrijk. Drie tenten, één voor ons en de kinderen ieder een eigen tent. En ook op de camping blijkt dat het goed gaat. Daarbuiten staan (actieve) uitstapjes op het programma, wordt er gelachen tijdens de barbecue, klagen we gezamenlijk over de hitte en o ja, maken we ook nog ruzie. Vooral tijdens die bloedhete dag, in het centrum van Sarlat. Zweet en tranen… en dorst. En mijn blik valt dan opeens op ze. Met z’n drietjes… Net als in een normaal gezin eigenlijk… Het moment waarop ik besef dat de slogan ‘ervaringen uit het verleden, bieden geen garantie voor de toekomst’ wel eens heel erg op mij/ons van toepassing kan zijn. Door naar hem en mijn kinderen te kijken realiseer ik me dat ik de enige ben die zorgen lijkt te hebben. Constant knallen mijn gedachten als een bal in een flipperkast heen en weer. Verleden, heden en toekomst. ‘Als, als als…’. Wil ik genieten, van zoveel moois om me heen, moet ik uit die flipperkast stappen en er ‘nu’ zijn. In deze vakantie. En het lukt. Ik durf de schaar in het vacuum te zetten. Lucht en daarmee ontspanning, rust en plezier sijpelt binnen. Ik geniet.
Ik ben Diana de Groot (@deedegee) en werk als communicatieadviseur. Naast mijn werk hou ik me vooral bezig met de opvoeding van mijn kinderen Anne (15) en Luuk (13) (co ouderschap). De weekenden breng ik voornamelijk door met mijn vriend Eric. Samen bezoeken we graag liveconcerten en musea. Af en toe schrijf ik over de culturele indrukken die ik opdoe uitvergroot.blogspot.nl en waag ik een poging zelf iets te fabriceren wat op kunst moet lijken…
Een heel erg mooi verhaal over het openen van je hart Diana. Weggaan en aankomen liggen zo dicht bij elkaar.
Prachtig verhaal wauw, raakt me dat je het weer durft je open te stellen. Dank je wel!
Openhartig verhaal, en voor mij als ingeburgerde stiefvader erg herkenbaar 😉
Ik wens jullie al het moois met z’n 4-en!
Tsja, een mens lijdt het meest van het lijden dat hij (of zij) vreest. Dat blijkt maar weer eens. Je niet openstellen betekent alleen dat je nooit zult weten of je terecht bang was. Gelukkig ging jij de uitdaging wel aan je angst te trotseren. Overigens herken ik dat wel: van een afstandje naar degene kijken die je dierbaar zijn en dan ineens door een gelukzalig, warm gevoel overvallen worden. Fijne momenten zijn dat altijd.
Ontroerend mooi.
Ik durf de schaar in het vacuum te zetten.
Een uiterst rake, korte zin die scherp en helder jouw bijdrage samenvat. Heel erg mooi Diana. Het doet me goed om dit levensgeluk van jou te mogen lezen. Dank!
Ontroerend en ook herkenbaar verhaal… Vooral dat moment waarop je ze met z’n drieën ziet…
Dank voor alle fijne en mooie reacties! Doet me enorm goed!
Diana wat ben je toch een heerlijk mooi mens! Dikke knuff
Diana, wat een mooi, persoonlijk en emotioneel relaas van jouw rollercoaster. Je bent een prachtmens, besef je dat? Ik wens jou, je partner en de kinderen alle geluk, gezondheid en alle moois toe in het nieuwe jaar (en de jaren daarna natuurlijk…). Knuffel
Mijn lieve Diana, geniet van wat je hebt!! Er zullen altijd weer hobbels op jou pad komen maar ook die kun je nemen sterke vrouw!!!
Ik heb even gewacht met een reactie. De column gaat namelijk ook over mij. Ik ben “hem”. Mijn alleliefste Diana het is een prachtige column. We hebben het fijn samen met ons ….. Tja, met hoeveel zijn we eigenlijk? Laat ik het houden op ons tweetjes plus drie kinderen en een schoonzoon. Komende zomer op vakantie met m’n allen. ik kijk er naar uit.
aan diana den doop ben je wellicht dochter van august den doop? Ben familie via adriaan den doop amsterdam. Wens je alle goeds, vr.gr. marianne