Diana de Groot

Dat er al jaren iets sluimert. Een onweerstaanbare drive om ‘events’ te markeren. Op mijn manier en volgens mijn waarheid. Maar niets komt uit ‘mijn pen’. Én door die verdomde onzekerheid én door gebrek aan focus. Ik heb weinig nodig om geprikkeld te raken. Flipperkast in mijn hoofd. Voelt rommelig en chaotisch. Al die hersenkronkels die zich niets lijken aan te trekken van de geplaveide ‘van A naar B- weg’. Al die zijweggetjes en kleuren buiten de lijnen zijn zo veel interessanter. Regelmatig sla ik dan ook nieuwsgierig af, om te ontdekken welke indrukken die ingeslagen weg me zal opleveren. Nieuwe mensen, muziek, boeken, verhalen. Maar ook op die zijweg sla ik weer af. En opnieuw. Verwonderd over wat er is en wat ik nog niet zag.

Ik herinner me die ene zondagmiddagmiddag. Op uitnodiging naar de documentaire ‘Stories We Tell’ van Sarah Polley. In deze film reconstrueert Sarah het verleden van haar moeder en benadrukt thema’s als omgang met verlies, rouw en verdringing. Via interviews met vader, broers, zusters en direct betrokkenen uit haar omgeving wordt haar verhaal verteld. Gekluisterd aan mijn stoel, bijna in trance zelfs. Overvallen door de impact. Maar ook raak ik een beetje verward door zoveel informatie en emotie ineens. Alsof mijn hoofd per se op dat moment moet verwerken. Onmogelijk. De (háár) verhalen zijn ontstaan en hebben betekenis gekregen door en in de tijd. Fragmenten uit haar leven zijn afgezwakt of juist versterkt. Gelaagd. Vergeten of verdrongen. Al kijkend betrap ik mezelf erop dat ik het verhaal van de film wil ontleden. Maar dat werkt niet. Het is Sarah’s verhaal. Haar film. Ik laat het los. Maar het effect van deze film, naast de ontroerende verhaallijn, gaat verder.

Zoveel fragmenten die parallel lopen aan of confronteren met mijn eigen levensverhaal. De kracht en de essentie van het fenomeen ‘verhaal’. Ik vraag me af; waarom vertellen we elkaar zo weinig? Laten we ons niet zien? Aan elkaar. Wat ons écht beroert of raakt? Blijven we hangen in de schemering van het luchtledige en durven we onze kwetsbaarheden niet te tonen? Het blijft sudderen in mijn hoofd en ik vraag me af aan wie ik mijn verhaal eigenlijk zou willen vertellen. Met wie te delen? En nog meer de vraag: waarom? Wie zou er naar willen luisteren? Voor wie zou mijn verhaal er toe doen? Iets betekenen? Foto’s, die momenten markeren, zijn er ten overvloede. Maar mijn verhaal? Met al mijn vergeten, gestolen en tussen-de-regels-door momenten. Pijn. Liefde, verlies, het lot. Ik zocht het op én het overkwam.

Daar. Het moment, een willekeurige andere zondagmiddag waarop ik besef dat al die zijwegen die ik insla, toch weer uitkomen op de hoofdweg die ik afleg om mijn bestemming te bereiken. Dat ik rondjes aan het lopen ben, terwijl nog zoveel te ontdekken valt. Niet via al die zijwegen. Het is tijd voor een figuurlijke pas op de plaats. Even, want het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Maar rust. In mijn hoofd. Focus voor mezelf, door mijzelf opgelegd. Ontdekken via mijn eigen verhaal. Een reis dicht bij huis, waar ik geen kilometers voor hoef af te leggen. Hoe en wat is aan mij. Terwijl ik dit overdenk, valt mijn oog op de plastic box in de hoek van de kamer. Een doos vol dagboeken, krabbels op een kladje, korte en lange verhalen, gedichten, en zo veel meer. Een doos, chaotisch, zoals ik ben. Maar vol prachtige indrukken en gebeurtenissen, zo compleet. Zoals ik óók ben. En ik besluit. Daar ligt mijn uitdaging. Mijn voornemen. Het bundelen van al die fragmenten. De onzekerheid voorbij, want natuurlijk kan ik het! Ik ga vertellen, via schrijven. Ontdekken, via schrijven. En leren, dat ook. Over mijzelf. Voor mijn kinderen. Want voor hen is mijn verhaal bedoeld.

Ik ben Diana de Groot (@deedegee) en werk als communicatieadviseur bij de overheid. Moeder van pubers Anne (16) en Luuk (14). De weekenden breng ik voornamelijk door bij en met mijn vriend Eric. In mijn blog uitvergroot.blogspot.nl lees je over -met name- de culturele indrukken die ik opdoe.