Hoewel ik iedere dag blog en hoewel ik op mijn blog ook echt wel deel wat me bezig houdt, heb ik het moment dat dit jaar het belangrijkst voor me was, daar niet gedeeld.
Het was november. Het was al laat. Ik lag in bed. Thuis, in Istanboel. Het licht was al een tijdje uit maar ik kon niet slapen.
Ik lag in het donker. Ik tuurde de donkere kamer in en dacht bij mezelf: waar ben ik?
En toen dacht ik: als ik mijn ogen dichtdoe, kan ik me zo voorstellen hoe het zou voelen als ik nu weer in Evanston was (in de VS, waar ik tot vorig jaar woonde), in onze slaapkamer daar. Ik deed mijn ogen dicht en stelde me de kamer voor, de boom die naast het huis stond, mijn vriendin C. die een huis verderop woonde. Ik stelde me voor hoe ik me voelde, in ons bed, in onze oude slaapkamer, in ons huis, in onze buurt vol vrienden.
Toen deed ik mijn ogen weer open en was ik helemaal in de war.
Het was alsof ik los was van de aarde. Het voelde letterlijk alsof de aarde draaide zonder en onder me. Alsof ik geen wortels had.
Ik wist opeens: ik ben hier nooit gesetteld, in Turkije. En ik wist ook: dat gaat ook nooit gebeuren.
Dat is het, mijn moment. De realisatie dat ik er alles aan had gedaan. Dat ik mijn best had gedaan om naast mijn werk een nieuwe taal te leren, om nieuwe vrienden te maken, om een leven en vooral een sociaal leven op te bouwen, om mijn weg te vinden in de supermarkt en in de stad en op de scholen van mijn jongens en in het park naast ons huis.
Dat ik misschien wel een beetje te hard mijn best had gedaan, zelfs. Maar dat ik nooit genoeg te geven zou hebben om me hier zo thuis te voelen als ik me thuis voelde in de VS.
En dat het niets maar dan ook niets met Turkije, Istanbul en de Turken te maken heeft. Een van de positieve dingen die voortkomen uit deze ervaring, is mijn respect en liefde voor de Turkse cultuur en de mensen.
Maar het is niet genoeg. Ik wil me gewoon weer thuis voelen. Gegrond. In plaats van zwevend boven de wereld in een expatbubbel.
Het is nog niet voorbij, zoals je zult begrijpen. We wonen waar we wonen en we wonen daar met een reden.
Maar wat het jaar heeft verdeeld in voor-mijn-moment en na-mijn-moment, is dat ik nu niet meer hoef van mezelf. Ik mag nieuwe vrienden maken maar het hoeft niet. Ik mag proberen de taal te spreken maar het hoeft niet. Ik mag de stad gaan verkennen maar het hoeft niet. Ik mag genieten van al het moois dat Istanboel te bieden heeft maar het hoeft niet.
Ik wens jullie, en mezelf, een jaar vol wortels, vol verbonden zijn, vol ’thuis’.
Elja (@elja1op1) is blogger, auteur van het boek ‘Bloggen als een Pro’, manager van Frankwatching Webinars en oprichter van twitterchat #blogpraat.
Een waardevolle ontdekking!
Van het heilige moeten naar het heilige mogen…
Heel aparte gewaarwording moet dat zijn geweest. Die nacht. Zwevend. Onthecht.
Maar het heeft je ook overzicht en inzicht gegeven. Gelukkig. En hernieuwde plaatsbepaling.
(Ik zou d’r bijna je blogposts van de laatste tijd opnieuw van gaan lezen. Op zoek naar voor- en na- momenten.)
Bedankt Elja, voor het delen van opnieuw een bijzonder moment. Je blijft inspireren 😉
Een mooi inzicht, ook in ‘aardig voor jezelf zijn’ en oerse vanalles ‘moeten’. Ik wens je een mooi jaar toe in het volgen van je eigen weg! (En die foto is gaaf!)
Zomaar opeens een inzicht krijgen dat je de vrijheid (terug) geeft om helemaal te mogen zijn wie je bent. Vertrouw er maar op, dat raak je nooit meer kwijt.
Hm typo ‘oerse’ moet zijn ‘in plaats van’
Dank Jarno, Peter, Agnes, Huub – online voel ik me gelukkig altijd heel gegrond en welkom, dat scheelt een hoop!!
Jeetje, wat ontzettend mooi geschreven zeg Elja. Het raakt me! Meer dan je best doen gaat gewoon niet.
Vind je conclusie heel mooi. Het kan, maar het hoeft niet. Ik hoop dat je je op die manier fijner voelt en je het kan loslaten, dat het gewoon oké kan voelen zoals het nu is.
Gegrond. Wat raak je daarmee de essentie van gelukkig zijn Elja! Heel mooi.
Allereerst een prachtige foto, de vogel eenzaam in de lucht. Ik hekel foto’s van de wolkenhemel met vogels erin, maar deze is erg mooi.
Dan je verhaal. Wat een prachtige ervaring, bijna een spirituele ervaring, op een andere plek terwijl je ergens anders ligt. Heel mooi, herinnert aan de tijd van vroeger als je ergens anders logeerde, wakker werd en dacht dat je thuis was.
Het was ergens in september. Ik las je blog, vond dat je ontheemd was, zonder grond onder de voeten. Niet de Elja zoals ik die een jaar eerder kende. ‘Ze mist Amerika’, zei ik tegen Inge. Ik denk dat nog steeds als je blogs lees. Wel vind ik het erg mooi te lezen dat je het krampachtige proberen loslaat en gewoon doet. Heel veel sterkte in het nieuwe jaar. En ontzettend veel dank voor het delen van dit heel bijzondere moment.
Erg mooi. Dank voor het delen!
En als het niet meer moet!!!!!!
Je zal het zien.
Kostbaar moment
Mooie tekst, mooi moment, waardevol inzicht.
. . .
Als ik 1 ding geleerd heb is het ook dat jullie er altijd zijn, waar ik ook ben, en hoe groot de kracht van ‘online’ voor mij is gebleken deze jaren! Dank voor jullie mooie en lieve reacties!
wat mooi Elja, en ik mis jou en Amerika ook……
Je bent waar je bent, zonder dat die plek jij bent. Of zoiets. Mooie blik op jouw werkelijkheid en het proces om daarmee om te gaan. Dank je wel.