Elja Daae

Mijn moment van 2019 kwam ergens halverwege augustus. Ik was met mijn gezin (mijn man F. en onze drie zoons) op vakantie in Cornwall. En ik was gestresst. Supergestresst.

Misschien kwam het doordat we eerder dit jaar ons huis hadden verbouwd, 2 maanden op meerdere plekken hadden gewoond en nog een tijdelijke garagebox hadden die nog steeds opgeruimd moest worden. Of omdat ik dit jaar een aantal maanden had geïnvesteerd in het schrijven van een boek, ten koste van opdrachten en andere zakelijke projecten. Of omdat ik het daarna (door dat boek) steeds drukker kreeg. Of misschien was het het feit dat ik net 45 was geworden en op een midlife crisis afstevende. Ik weet het niet, maar ik worstelde met controle.

Ik wilde de jongens niet alleen het water in laten gaan, ook al kunnen ze geweldig zwemmen  en stonden er life guards paraat. En ik wilde de spullen niet op het strand laten liggen zonder toezicht, er van overtuigd dat ze gestolen zouden worden. Ik maakte me druk om de picknicklunch, de zonnebrand, of mijn kinderen het wel leuk hadden, hoe warm of koud het was, het avondeten en zo nog wat onzinnige dingen. Ik was chagrijnig zonder te weten waarom. Ik kon maar niet genieten van het moment. Best jammer, als je op zomervakantie bent.

Maar dat veranderde toen we weer ergens op een toeristische attractie rondhingen. Volgens mij was het St Michael’s Mount, de Britse tegenhanger van het bekende Mont Saint-Michel. Want toen besloot F. om een selfie te maken van ons tweetjes. En wat blijkt: Ik moet enorm giechelen als hij selfies van ons gaat maken. Dat komt omdat het gewoon niets voor hem is, selfies maken. Hij is nauwelijks online te vinden en heeft 0 interesse in social media of in fotografie, anders dan ingelijste foto’s van zijn kinderen. En toch wilde hij spontaan een selfie maken, als de eerste de beste toerist.

Het hielp ook dat mijn kinderen vervolgens alles op alles zetten om de selfie te verpesten door hun handen, koekjes en andere voorwerpen voor de camera te proberen te krijgen. Het werd een selfie-wedstrijd (gewonnen, zie foto!).

Toen F. concludeerde dat selfies dé manier zijn om mij op te vrolijken, was het hek van de dam. Ik heb heel veel selfies van de vakantie, inclusief hele series waarbij het ons niet lukte samen op de foto te gaan omdat onze jongens ons dwarsboomden. We hebben zelfs selfies waarbij we de enorme tafel met daaraan onze Engelse familie, die we een keer per jaar zien, op 1 foto wisten te krijgen.

Selfies. Het leven kan zo simpel zijn, he? En als je de lol van lol trappen eenmaal ontdekt, gaat er een wereld voor je open. Minder serieus en gestresst, meer lol, gestoei en gegein. Want het leven als werkende ouders met jonge kinderen is gewoon superdruk. Voor je het weet ben je alleen nog aan het stressen en kun je nergens meer om lachen. Maar sinds de vakantie probeer ik het anders te doen. Het helpt me om meer te genieten van het moment. En wat blijkt? Dat kan ook zonder selfie!