Ellemijn Veldhuijzen van Zanten

Grote dikke tranen had hij. Snikkend op mijn schoot. Een vol hoofd door alle spanningen die deze tijd altijd met zich meebrengt. Sint Maarten, Sinterklaas, Boaz jarig, hijzelf jarig, oma die een prijs won en de burgemeester die hem een hand had gegeven. De dagen die korter en donkerder worden.

Hij kwam overeind.

“Weet je mama, ik weet ook wel dat het nog heel lang duurt en pas als jij echt heel erg oud bent, maar…”

Zijn stem begon te trillen.

“….maar als jij dood gaat, hè, dan zeg ik tegen de dokter dat hij mij….” 

Grote snik.

“….dat hij mij ook maar moet laten inslapen…”

Hij wierp zijn lijfje weer op het mijne.

“Ik hou zoooooveeeeeeeel van jou, mamaaaaa…”

Ik krulde mijn lijf om hem heen, armen om zijn schokkende schouders, tranen liepen mijn decolleté in. Ik rook zijn haren, snoof zijn vertrouwde geur diep op, voelde zijn hart razendsnel tegen mijn borst kloppen. Zijn verdriet stroomde mijn hart in.

“Ach liefje, ik snap je…en ik hou ook zooooooveeeeeel van jou” fluisterde ik terwijl ik zijn hoofd kuste en probeerde de brok in mijn keel weg te slikken. Hij wreef zijn tranen weg en keek me aan met zijn mooie bruine ogen.

“Maar weet je…als ik ooit, later als ik heeeeeeel oud ben, dood ga….want je weet het natuurlijk maar nooit, maar ik doe mijn best heel oud te worden, ok?” Hij knikte. “Dan wil ik zo graag dat je doorleeft…”

Hij keek me vragend aan.

“Zal ik je een beetje een verhaaltje vertellen?”

“Ja, mag ik dan onder je…hier…” Hij deed mijn arm omhoog en kroop naast me, tegen me aan, in me, trok mijn arm strak om zich heen.

“Toen Jasmijn en Tijgertje en Quinten dood gingen, hè, je weet dat ik toen heel veel verdriet had, toch? Nou…ik dacht toen dat ik ook wel bijna dood kon gaan, maar ik dacht ook dat ik voor hen zou kunnen leven. En dat doe ik. Zij zitten in mij, in mijn hart. Snap je dat? En omdat zij niet kunnen leven doe ik dat voor ze.”

Hij veegde de laatste tranen weg, keek me even aan en knikte.

“Zo zal het later ook gaan als ik dood ga. Dan ben ik in jou. In je hart. In je hoofd. Als je me dan mist dan hoef je alleen maar goed te luisteren om me te horen. En als je in de spiegel kijkt zul je me zien. En je hoeft alleen je ogen dicht te doen om te voelen dat ik dicht bij je ben dan. Ok?”

“Ik hou heel veel van jou, mama.”

“En ik hou heel erg veel van jou, liefje. Zal ik bij je blijven zitten tot je slaapt vanavond?”

“Ja en mag ik dan je hand?’

We kusten. Zijn wimpers waren nog een beetje vochtig. Zo viel hij in slaap. Hand in hand.

Ja, ze zijn in mij. Mijn kinderen die dood zijn. Ik draag ze met me mee in mijn hart. Maar het afgelopen jaar heb ik moeten erkennen dat ik hun dood ook in mijn lijf draag. En dat dat te zwaar is.

Na jaren dagelijkse pijn lag ik op mijn yogamat en eigenlijk wilde ik alleen nog maar huilen. Het ging niet meer. Mijn geestelijke veerkracht begon af te nemen door de lichamelijk pijn. Onverklaarbare pijn. ’s Nachts wakker worden van de barstende hoofdpijn en voelen dat mijn schouders gespannen bijna mijn oren raakten. Spierpijn na dagen zonder welke extra fysieke inspanning dan ook. De verjaardag van Jasmijn was zwaarder dan anders dit jaar. Keelpijn door de brok die in mijn keel zat. Hartverscheurend gemis.

Voor de zomer veranderde ik van huisarts. In november besloot ik toch maar eens kennis met haar te gaan maken. Een open gezicht dat me uitnodigde mezelf voor te stellen. Dus ik vertelde mijn verhaal.

“En begrijp ik het goed dat je nooit enige vorm van therapie of iets hebt gedaan?”

“Nee…het was niet nodig. Vind ik. Vond ik.”

Ze keek me aan en ik voelde de tranen opwellen.

“Je hebt het heel goed gedaan. Ik denk zelfs dat je het bovengemiddeld goed hebt gedaan.”

De tranen waren bijna niet meer tegen te houden.

“Eén kind verliezen kan al traumatisch zijn, maar de herhaling die bij jou heeft plaatsgevonden ís traumatisch. Je hebt d r i e kinderen verloren. Drie…”

De tranen stroomden.

“En dat trauma is in je lijf gaan zitten. Je zet al 22 jaar letterlijk je schouders eronder om te laten zien dat het leven jou er niet onder zal krijgen. Daarom doet je lijf pijn…”

“Ja…”

Ik zei ja…ik opende mijn hart en zei ja

Ellemijn Veldhuijzen van Zanten handen

Inmiddels heb ik drie sessies achter de rug. Ik voel me mega-stoer en tegelijkertijd intens kwetsbaar. Want ik moet mijn beschadigde hart openen om mijn lijf te laten helen. Dat is wel een beetje eng, maar de tijd was rijp. Het is als een bevalling. Alleen deze keer niet van een baby maar van ingekapseld verdriet.

En ik doe het maar weer! Ook hier zet ik mijn schouders onder. Voor al mijn kinderen, mijn Liefje, mijn geliefden, maar vooral voor mezelf.

Ik laat los met mijn lijf, maar houd vast met mijn hart.

#GROOTgeluk

Ellemijn Veldhuijzen van Zanten. Actrice (b.d.) en moeder (van Jasmijn*, Tijgertje*, Victor, Boaz, Quinten* en Pablo) in hart en nieren. Met een groot vermogen om gelukkig te zijn. Getrouwd (in een zelf gehaakte jurk) met mijn grote liefde. #GROOTgeluk

11 gedachten over “Ellemijn Veldhuijzen van Zanten”

  1. wat een weg
    het is jouw weg
    fijn dat je het deelt
    jouw verhaal leeft nu ook in mij
    mijn tranen stromen
    en ik bewonder je kracht
    en je liefde voor het leven
    dat je Groot Geluk is

  2. Avatar foto
    Jose, Geertsema

    Om mijn lijf te laten helen, als een bevalling. Een moment die een leven herbergt. Verdrietig en lief, leven. Intens. Wens je een loslating toe in alle tijd die je nodig hebt, de tijd is er. Sterkte.

  3. Avatar foto
    Jos Goedmakers

    Je levensboom ken ik, althans enkele takjes daarvan. Je weet me al zo’n decennium intens te raken met het leven dat je in alle facetten omarmt, ook al lijkt het plots afwezig.
    Natuurlijk, de tranen hebben regelmatig gevloeid, maar jouw overheersende positieve levenshouding komt bijna over als een kracht, die nauwelijks in woorden te vangen is.
    Omarm het leven lieve Ellemijn, maar blijf je tranen er op gezette tijden alsjeblieft uitgooien, laat ze simpelweg zien. Net als je leuke, ‘gekke’ momenten. Dat maakt je een vrouw, die anderen vol warmte in het hart raakt en die jou daarom op hun beurt in zo ontzettend veel opzichten bewonderen. Ook in dimensies die we nu niet kunnen waarnemen. We houden van je!

  4. Lieve Ellemijn,wat een pijn en verdriet moet jij verwerkt te hebben,ik leef en voel met me mee en weet wat het is,ik heb 37 jr geleden mijn dochtertje af moeten geven die maar 1 week geleefd heeft,dit doet nog steeds pijn met nog steeds de tranen,heel veel sterkte gewenst,liefs,Ad

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven