Ellemijn Veldhuijzen van Zanten

Februari 2007.

“Dankjewel. Ik vond het heel fijn met je te praten. Jij bent lief”

“Jij bent ook lief. En stoer”

Stoer? Ik? Nee!
Ik belde mijn moeder. “Zo grappig, hij zegt dat ik stoer ben.”
“Maar kind, dat ben je ook!” 
“Nee, joh, ik durf toch niet te bungeejumpen ofzo.”
“Zoals je altijd alles in je eentje doet met de kinderen?! Zoals je omgaat met de dood van Jasmijn en Tijgertje, zoals je nu hebt besloten te gaan scheiden, zoals je in het leven staat…me dunkt dat je stoer bent, kind!”
Maar zo voelde het niet.

Augustus 2016

Canada. We reisden rond met een camper. Een hele grote, 30ft, met een slide-out. Mijn Lief achter het stuur, ik naast hem, de kinderen achterin. Soms kletsend, zingend en lachend, soms allemaal stil, in onze eigen gedachten verzonken. ’s Avonds bbq, sterren, een kampvuur. De kinderen speelden. Wij keken toe. Praatten bij. Luisterden. Waren samen. Simpelweg gelukkig.

De kinderen en ik hadden gezwommen, mijn Lief had even wat “mails gedaan”.
“Liefje!!!”
Hij keek me aan. Er was iets.
“Slechte wifi hier, schatje? Heb je wel kunnen doen wat je moest doen?”
“Ik moet terug.”
Mijn keel kneep samen, ik perste er een geforceerde lach uit.
“Nee, liefje! Nog een weekje en we gaan samen…toe nou…”
“Het moet, liefje.”
We hadden ons zo verheugd op deze vakantie. Eindelijk een paar weken samen. 
Mijn Lief pakte me beet. Ik huilde.“Sorry…first world problems…”
“Je kunt dit, liefje, het wordt een avontuur. De jongens zullen het geweldig vinden.”
Ja, ongetwijfeld, maar ik had nog geen meter in dat 30ft lange apparaat gereden. We zaten aan de andere kant van de wereld. Maar vooral; Ik wilde niet alleen, ik wilde samen!!!
“Rijd jij morgen maar, het is een klein stukje naar de volgende camping. Je kunt dit echt, liefje.”

Drie dagen later reden we zwijgend naar het vliegveld. Ik aaide mijn Lief over zijn rug, door zijn haar, keek naar hem van opzij. Mijn Lief, mijn man. Ik was trots op hem. Hoe vreselijk ik het ook vond dat hij moest gaan. 
“Liefje?” zei hij “Zullen we het snel doen en kort?”
“Ja, natuurlijk…geen drama.”

Bij het vliegveld kuste hij de kinderen. “Zul je lief zijn voor mama?” “Goed helpen, hè?” “Veel plezier, ventjes.”
We kusten elkaar, hielden elkaar heel stevig vast.. “Ik hou van jou.” “Ik hou van jou. Ga maar, liefje…” 

Ik stapte achter het stuur. Voor de tweede keer. De eerste keer was een mislukt oefenritje van een halve kilometer geweest waarbij mijn handen door het klamme zweet van het stuur af waren geglibberd. Ik haalde diep adem, probeerde de paniek die zich van mij meester wilde maken de baas te worden. Slikte mijn tranen weg. Huilen en rijden gaan niet samen. Ik draaide de sleutel om, drukte de versnellingspook in de drive stand, zette mijn voet op het gaspedaal en reed weg. Alleen met mijn drie zoons.

“Mama?”
“Ja, schatje?”
Ik keek vluchtig opzij naar mijn oudste zoon op de passagiersstoel naast me. Hij keek schalks.
“Je wou toch altijd graag je rijbewijs halen zodat je in een vrachtwagen kon rijden?”
“Ja, dat vond ik een stoer idee.”
“Maar dat doe je nu, mama! En je doet het heel goed, mama. TRUCKER-MAMAAAAAA!”

Ik lachte. Ook toen de navigatie me naar de verkeerde kant van de stad stuurde. Een doodlopende weg in. En ik die 30ft lange machine moest keren. Wat ik dus gewoon deed alsof ik nooit iets anders doe.

Ik sms’te mijn Lief.
“Ik hou van jou. Ik voel me zo stoer!”

#GROOTgeluk

Ellemijn Veldhuijzen van Zanten. Actrice (b.d.) en moeder (van Jasmijn*, Tijgertje*, Victor, Boaz, Quinten* en Pablo) in hart en nieren. Met een groot vermogen om gelukkig te zijn. Getrouwd (in een zelf gehaakte jurk) met mijn grote liefde. #GROOTgeluk