Mijn knieën drukken tegen het handschoenkastje. Tussen mijn benen klem ik een klein, in plastic gewikkeld dennenboompje. De naalden van de top prikken steeds tegen mijn neus als R. moet remmen. Op het dashboard ligt een zak oliebollen. De hele auto ruikt naar versgebakken deeg. Vanaf de achterbank klinkt de stem van onze bijna driejarige dochter Lynn. Ze zingt ‘jimmel bels, jimmel bels’ en klapt daarbij in haar handjes. Naast haar kijkt haar broertje Oscar van acht maanden oud met grote ogen naar haar op. Als hij ziet dat ik naar hem omkijk grijnst hij zijn hartverwarmende glimlach van oor tot oor.
Een uur geleden besloten we spontaan om met z’n allen een kerstboom uit te gaan zoeken. R. vond het eerst een belachelijk idee. “Eef, we hebben een Twingo, geen stationwagen!” Nu zit ‘ie naast me, achter het stuur, met een uitdrukking op z’n gezicht waarvan alleen ík weet dat het een licht sceptische, maar stiekem toch tevreden glimlach is.
Dit jaar ging het eindelijk allemaal weer de goede kant op. Begin 2011 werd ik voor het eerst moeder en mán, wat viel dat tegen. Lynn werd ’s nachts tientallen keren huilend wakker en was dan ontroostbaar. Elke nacht. Maandenlang. R. en ik gingen op ons tandvlees van oververmoeidheid en stress. Roze wolk? Genieten? Ik begreep die woorden niet. Ik vroeg me alleen maar af waar dat moedergevoel toch bleef.
Net toen het in 2012 iets beter leek te gaan, verloor R. z’n toenmalige baan. Hij trok zich lange tijd terug binnen de muurtjes van zijn eigen gedachten. Het lukte me niet om hem weer aan het lachen te krijgen. Zelfs niet toen ik hem vertelde dat ik zwanger was van ons tweede kind. Ik begreep er steeds minder van. Ik raakte overbelast door m’n werk. Of misschien wel door alles. Ik was gewoon óp.
In april van dit jaar werd Oscar geboren. Thuis. Heel relaxt. Een compleet andere ervaring dan de eerste keer. Terwijl ik dat kleine, warme, vochtige wezentje in mijn armen hield, werd ik ineens rustig en blij. Alsof de juiste stofjes deze keer wél waren geactiveerd. Dat gevoel is sindsdien niet meer weggegaan.
Dat moment in die Twingo, volgepakt met kerstspullen die we nooit eerder vrijwillig hadden gekocht, staat symbool voor wat 2013 ons heeft gebracht: onverwachte positiviteit. De overtuiging dat we met wat creativiteit een heel eind komen. Vier mensen, vier lachende gezichten: R., inmiddels weer de drijvende, hardwerkende kracht achter ons gezin. Lynn, een temperamentvol pakketje explosieve vrolijkheid (met rode hoorntjes). Oscar, die me met zijn glimlach dat gevoel van verliefdheid geeft waarvan ik lang dacht dat het een fabeltje was. En ikzelf, vol met nieuwe, spannende plannen voor 2014.
“Meezingen, mama!” roept mijn dochter. We zijn op weg. Zingend. In een koekblik. Het was even improviseren, maar alles wat ik nodig heb zit er in.
Ik ben Evelyne Hermans (@EefHermans), tekstschrijver en blogger. Mijn geld verdien ik bij de Universiteit Utrecht als social media- en contentredacteur. Mijn liefde voor schrijven uit ik op evelynehermans.nl en evelynehermans.wordpress.com. Mijn plannen? Dat werk en die liefde met elkaar verbinden. Hopelijk binnenkort, in 2014.
Wat een stralende vrouw op die foto. En wat een prachtig persoonlijk document. Ik ben heel erg blij dat ik dit van je mag lezen. Weten. Mee beleven.
In gedachten zing ik mee…
Een moeizame start met een prachtig vervolg! Ik wens jou en je koekblik-leden een prachtig 2014 en die liefde en werk gaan met elkaar verbonden worden, kan niet anders!
“We zijn op weg. Zingend. In een koekblik. Het was even improviseren, maar alles wat ik nodig heb zit er in.” Mijn hart warmt op. Heerlijk.
Love it, kleine momenten van geluk waar je zo van geniet omdat je zo anders hebt gekend. Ik ken je niet, maar gun je een jaar vol geluksmomenten…
Prachtig verhaal. Vol hoop en nieuwe kansen, kan alleen nog mooier worden; geniet van 2014!
Wat mooi! Alle goeds voor 2014 nicht!
Lieve zus,
Wat fijn om die positiviteit weer te kunnen voelen. En inderdaad, het zijn de kleine dingen die het ‘m doen! Al zijn Lynn en Oscar wel 2 big things!
Liefs Marlene
Ik ken je niet maar scrollde door mijnmoment en stopte door je foto: Wat vind ik jou een prachtige vrouw om te zien en wat heb je een mooie rustige blik. Je stukje is ook echt ontzettend mooi geschreven, fijn dat je onverwachte positiviteit gevonden heb dit jaar en dat het goed gaat met jullie. En je kids zien er uit als echte schatjes. Fijne jaarwisseling.
Geweldig te lezen dat het geluk jullie uiteindelijk gevonden heeft na zo’n moeizame start. Wat een mooi intiem beeld in die Twingo.
En jij je maar druk maken over die foto’s bij #mijnmoment…
Prachtig en hartverwarmend verwoord! Ik gun je de verbinding van liefde en werk in de volle overtuiging dat 2014 je dat succes brengt wat je verdient!
Binnenkort brainstormen met een koffie erbij? Think big!
Wij wensen je voor iedere dag in 2014 een klein geluksmoment!
Nou Lianne, jouw reactie is al een een moment op zich, ik werd er helemaal warm van. Iedereen bedankt voor de fijne reacties, wat een heerlijke blogafsluiting van het jaar!
Een hartverwarmend moment. Keer op keer geniet ik van je schrijfsels. Echter, dit is het meest intieme en hartverwarmende wat ik van je gelezen heb. Heel veel succes en plezier dit jaar. Maak je dromen waar.