“Maar het ging toch zo goed tussen jullie?” vraagt de vriendin over de telefoon. “In principe wel,” zeg ik. Ik begin te vertellen. Dat het niks met ons te maken heeft. Of, nou ja, eigenlijk wel. Zonder een ‘ons’ zouden die twee exen, die co-ouderschapsregelingen en die ingewikkelde planningen er immers niet zijn. We hebben het inmiddels in ons systeem […]
Zijn antwoord was kort en simpel. Hij keek me niet aan toen hij het zei. Mijn vraag was ook kort, maar verre van simpel. “Dus je gaat je vrouw nooit verlaten voor mij?” Het is zo’n vraag waar je maar één antwoord op wilt. Die stel je pas op het moment dat je denkt dat je dat antwoord gaat krijgen.
De avond ervoor fantaseer ik erover. Ik stel me voor hoe een joviale-maar-zakelijke man in pak mijn hand schudt. Hoe hij koffie voor me inschenkt en enthousiast knikt als ik hem vertel over mijn plannen. Hoe ik met een zwierige beweging mijn handtekening zet en met een stralende glimlach het pand verlaat. In werkelijkheid moet ik die ochtend in februari
Mijn knieën drukken tegen het handschoenkastje. Tussen mijn benen klem ik een klein, in plastic gewikkeld dennenboompje. De naalden van de top prikken steeds tegen mijn neus als R. moet remmen. Op het dashboard ligt een zak oliebollen. De hele auto ruikt naar versgebakken deeg. Vanaf de achterbank klinkt de stem van onze bijna driejarige dochter Lynn. Ze zingt ‘jimmel
