Frans Miggelbrink

Elke zaterdagmiddag haal ik mijn racefietsje van de vliering om de rest van de middag op een zeemleren kruis te stoempen door de dreven van de Achterhoek.  Snelle Jelle in de kontzak. Bidon vol roosvicee  en  gaan. “Een blokkie om” van vijftig kilometer en daarna drinken we een glas bier op deze wekelijkse wereldprestatie. Geen peloton van twintig buikjes. Maar  twee jongens van vijftig op een fietsje met maar één doel: Naar de Ventoux. Verleden jaar is ons dat gelukt. Wielershirtjes aan. Zeemleren kruisjes en een stoer brilleke en wij met zijn tweetjes naar de bioscoop in Doetinchem naar die film Ventoux.  Wat een vervelend hoge berg: Indrukwekkend hoog. Daar in die bioscoop hebben wij besloten: Doelen moet je koesteren en zeker onze weg naar ons doel:  Onze  fiets; het glas bier;  het plezier van de zaterdagmiddag. Ons wielerseizoen begon dit jaar effe anders. Allereerst die vervelende irritante foto’s van terrasjes in Kaapstad. De Tafelberg. “Een noodzakelijke hoogtestage”:  mailde de helft van ons peloton grinnikend met een smiley van oor tot oor op zijn irritante vakantie selfies. Zuid Afrika in tien dagen samen met zijn vrouw; onze manager.  Een wereldtijd daar met flauwe   leeuwen en andere beesten van de schijf van vijf in hun natuurlijke habitat. Tot de terugreis. Kaapstad – Qatar – Zaventem. Aankomst Zaventem: 22 maart  07.14. De aankomsthal en de bommen in de vertrekhal net daarboven. Geen afstand. De blinde paniek. De angst voor de derde.  Inbonken tegen de paniekerige stroom mensen  om elkaar te vinden. Een oorlogsgebied. Bloed.  Schreeuwen.  Huilen. Overal dat glas. Rennen en paniek paniek.  Als enige twee nog steeds de koffers bij zich: De natuurlijke reflex van een Achterhoeker. Maar ongedeerd. Afgelopen zaterdag was dan onze eerste wielerrit door de Achterhoek. Een compleet peloton aan de start. Niet de normaalste zaak van de wereld.