Frans Miggelbrink

Het is zondagmorgen half tien. De Zwarte Cross wordt wakker. Nog effe en we gaan een traan wegpinken. In de verte schuifelt een touringcar over het festivalterrein. In die touringcar allemaal hele grote ogen die met open mond de hele Cross kermis aan zich voorbij ziet trekken. Een touringcar onderweg naar de megatent. Hierin zitten de hoofdrolspelers voor het optreden van half elf in die Megatent. Hun stoelen staan gereserveerd op het hoofdpodium. Het zijn de medebewoners van oma Hulshof met een gemiddelde leeftijd van over de vijfentachtig. Oma Hulshof is er niet meer bij. Maar de overige bewoners van de Antoniushove in Lichtenvoorde komen op uitnodiging van de Zwarte Cross naar het optreden van Boh Foi Toch. Taxi Roelofsen regelde een speciale bus. De vrijwilligers tilden zich een breuk samen met de crew om alle bewoners op dat podium bij Boh Foi Toch te hijsen. Want de rolstoelen en rollators en ander ondersteunend materiaal konden niet in de zaal. Niet in de coulissen. Dus staan ze op dat mega hoofdpodium. Drie rijen dik. Er zijn broodjes en thermoskannen met koffie voor de gasten op dat hoofdpodium. Als de normaalste zaak van de wereld zit daar eeuwen aan levenservaring met ondeugende glimlachjes, natte pret-oogjes en met zakdoekjes te genieten van alles dat dit mooie gezelschap overkomt. Tienduizend man juichen ze constant toe en collectief gaan telkens weer alle frêle armpjes de lucht in. Mevrouw Wichmond wil de microfoon om de hele wereld te bedanken. Een andere bewoner wil graag nog een mooie Achterhoekse mop de tent in slingeren. Er wordt geklapt, gelachen. Luchtgitaar gespeeld in een rolstoel. Grote ogen als tienduizend man luidkeels:”Beernd van Kuperi-j” meezingt. Een kleine polonaise want ze willen helemaal uit hun dak maar de botten zijn te stram. Er zijn toegiften en uiteindelijk worden ze allemaal weer ingeladen. Op papier stelt het niet veel voor maar de aanwezigen van deze morgen waren getuige van puur levensplezier.