‘Prima’, antwoordt hij koeltjes, wanneer ik hem vraag hoe het nu met hem gaat. Maar ik zie het schuldgevoel in zijn ogen. Boos kan ik niet op hem worden. Hij heeft geleerd.
Eerder die week nam hij een onverstandige beslissing; een ander had iets kwetsends gezegd over iemand die hem dierbaar is, waarop hij diens excuses had geëist. En zo niet, dan… De excuses bleven uit; het geschil werd met de vuisten beslecht.
Diezelfde middag reden we met hem naar de huisarts. Gelukkig niets gebroken. Een opluchting voor ons, maar zijn zorgen lagen op een ander vlak: dat de door omstanders gemaakte beelden online zouden worden gezet. En zo geschiedde.
Nog diezelfde avond hadden honderdduizenden sensatiezoekers de video bekeken en plaatsten honderden kijkers een reactie. Maar daar bleef het niet bij. Het regionale dagblad achtte het zinvol er een verslaggever op af te sturen; er verscheen een journalistiek knullige video online en een bericht in de ochtendkrant, mét ‘actiefoto’ van de minderjarige jongens in kwestie. En het ging nog verder: de originele beelden, met inmiddels één miljoen views, werden door de ratten van ’s lands rioolomroep voorzien van ‘interviews’ met schoolgenoten en afgesloten met een scholier van allochtone afkomst, die er in het geheel niets mee te maken had gehad maar desondanks wat grove taal werd ontlokt. Het publiek smulde ervan: het leverde naast een tweede miljoen views duizenden online reacties op die je doen vrezen voor de toekomst van ons land.
En ondertussen beleefden wij, machteloos langs de zijlijn, een boze droom.
Je kunt een kind veel leren. Overbrengen wat je weet en vertellen wat je hebt meegemaakt. Maar het meest leert een kind in de praktijk, door te ervaren hoe de dingen werken. Door te ervaren wat het gevolg is van je handelen.
Je kunt een kind begeleiden in het gebruik van social media. Overbrengen wat je weet, enthousiast delen wat er zo leuk aan is en wijzen op de valkuilen. Maar hoe groot de kracht van online écht kan zijn, dat hebben we nu -beiden- in de praktijk pas echt ervaren.
Ik kijk hem nog eens goed aan – zijn neus nog wat dik en zwartblauw onder zijn ogen – en zeg hem dat ik trots op hem ben dat hij het voor een ander opnam. Hij geeft me een opgeluchte blik terug, weet donders goed waar het misging, duikt zijn eigen wereld weer in en ik de mijne. Beiden een stukje ouder en wijzer.
Ik ben Geert Veneklaas. Op de HAN beheer ik weblogs, websites en webapplicaties. Bovenal ben ik vader en zoon. En ik maak muziek, te beluisteren op Soundcloud: http://soundcloud.com/geertveneklaas
poeh… harde levensles.
Poeh!
Liefs voor julie beiden. Ik vraag me steeds vaker af of ons taboe op geweld niet te groot is. Heb ik mooie filosofische gesprekken met kinderen op mijn school over. Dat uitvechten misschien niet zo gek is. En dan komen we er toch achter dat het niet handug is, omdat niemand goed een grens kan bepalen. Maar dat zware oordeel op iemand die wel een keer die keuze maakt…. hmm
Jezus, Amerikaanse toestanden … Heftig voor alle betrokken partijen, lijkt me. Geen idee wat ik in zo’n situatie zou doen.
Heftig!
Mooi verwoord, heftig verhaal.. ‘Je kunt een kind veel leren. Overbrengen wat je weet en vertellen wat je hebt meegemaakt. Maar het meest leert een kind in de praktijk, door te ervaren hoe de dingen werken. Door te ervaren wat het gevolg is van je handelen.”
Pfoe. Wat een verhaal Geert. De schaduwkant van sociale media is heftig. Zo makkelijk om alleen datgene wat je ziet als waarheid aan te nemen en voorbij te gaan aan het hele verhaal. Een fout wordt zo snel enorm uitvergroot. Liefs voor jullie allebei.
Goed dat je dit als #mijnmoment hebt gekozen. De andere kant zien van wat we normaal vinden is belangrijk! Bedankt voor het delen Geert!
Mooi omschreven Geert, bedankt voor het delen. Een kant van (a)sociale media die vaak vergeten wordt, maar een heftige les!
ik kijk hem nog eens goed aan – zijn neus nog wat dik en zwartblauw onder zijn ogen – en zeg hem dat ik trots op hem ben dat hij het voor een ander opnam. Dat is uiteindelijk toch het aller-aller belangrijkste
Als hij een jochie zou zijn wat dan? Had ik hem een knuffel gegeven. Gezegd dat het goed is dat hij voor een ander opkomt. Maar zo makkelijk is het niet meer. Hij zit voorbij de knuffel-leeftijd. Maar door jouw reactie heb je hem absoluut een schouderklopje gegeven. Jullie doen allebei je best. Dank voor het delen.