Natuurlijk is mijn belangrijkste moment van 2015 het ogenblik dat mijn vader overleed. Maar omdat er daarna zoiets moois gebeurde, wil ik graag dat moment met jullie delen.
Half elf ’s avonds op de avond dat mijn vader was overleden. Vier maanden na zijn opname op de gesloten afdeling van een verpleeghuis, waar duidelijk werd dat mijn vader ondanks alle liefdevolle verzorging en aandacht van de medewerkers, mijn moeder, broer en zus en mij en een prachtige kamer, klaar was met het leven.
Papa stierf om vijf voor zeven ’s avonds. Mijn zus en ik hielden zijn handen vast, mijn moeder kuste hem gedag. Dingen gebeurden zoals die horen te gebeuren na een overlijden.
Om half elf lag mijn vader gewassen en opgebaard in de kist, was de dag van zijn uitvaart bepaald, de tekst van de kaarten geschreven en kwam mevrouw Brouwer binnen. Ik had haar eerder ontmoet, ze woonde pas kort in het verpleeghuis van mijn vader en maar een paar kamers van mijn vader verwijderd. Ik was haar ’s nachts tegengekomen toen ze niet kon slapen en een kopje thee wilde. Ik zag haar toen ze spelletjes speelde in de woonkamer. Ze had me haar kamer en haar spullen laten zien toen ik haar terugbracht nadat ze verdwaald was. Mevrouw Brouwer leek in een gelukkige staat van vergetelheid en dromerigheid te zijn. Steeds met een lichte, lieve glimlach op haar gezicht.
Ook nu liep ze glimlachend de kamer van mijn vader binnen. In een lange nachtjapon, haar lange grijze haren los over haar schouders stond ze opeens achter ons. Ik realiseerde me dat we in alle hectiek de deur naar de gang open hadden gelaten. “Hebben we u wakker gehouden mevrouw Brouwer?”, vroeg ik haar. Ze keek me aan, glimlachte nog liever en knikte. “Zal ik u even terug naar bed brengen? “, vroeg ik haar. Weer knikte ze. Ik stond op, liep naar haar toe en nam haar bij me in de arm. Samen liepen we terug naar haar kamer. Daar was alles donker, haar bed lag opengeslagen.
“Zal ik u even onderstoppen”, vroeg ik haar. “Graag mijn kind”, zei ze. Toen ze lag pakte ze bij mijn arm. “En nu nog een nachtzoen”. Ik kuste haar welterusten en zij mij.
Later bedacht ik me: Wie troostte nu wie op dat moment…
Ik ben Hanneke van Stokkom en mede oprichter van www.mijnbuurtje.nl. Wij helpen bewoners en professionals met het organiseren van een verbonden buurt waar mensen elkaar weer kennen en meer dingen samen doen.
Wat heel mooooooooi dit
Prachtig Hanneke!
3 wat mooi
Wat ontroerend lief.
Mooi en ontroerend.
Prachtig!
Lieve Hanneke. Er zijn veel lieve mensen op de wereld. Je bent gelukkig als je ze tegen komt. Gelukkig nieuwjaar.
Prachtig moment en mooi treffend beschreven. Ik voelde de kus van mevr. Brouwer ook x
Och, wat mooi!
Mooi en indrukwekkend verhaal Hanneke!
Mooi zeg. Inderdaad, wie troost nu wie.
Prachtig zoals je de kleine geluksmomenten weet te beschrijven en te delen!
Heel mooi en lief Hanneke. Je vader zou genoten hebben van dit verhaal xxx
Dank voor jullie lieve reacties!
hoe mooi is het als je in een dergelijk moment de schoonheid van het leven ziet. Hoe fragiel en het evenwicht is tussen verdriet en geluk.
Je bent een goed mens Hanneke!
Prachtig beschreven; respect !