Hanneke van Stokkom

Als je onder de billen van een olifant zit heb je niet eens door dat je daar zit. Ik merkte het in ieder geval pas toen ik er onderuit was. Dat zegt natuurlijk alles over mij, want het is niet alsof het een klein beest is. Je ziet hem uit de verte goed aankomen. De mensen om mij heen zagen […]

Nieuwsvolger als ik ben, kreeg ik al vroeg mee dat er in China een virus heerste wat wel heel eng klonk. Tijdens onze vakantie naar Lapland in februari was ik dan ook steeds druk in de weer met ontsmettingsmiddelen. En toch was ik, zoals zoveel mensen, totaal overvallen toen Corona een nieuwe realiteit inluidde. Het laatste uur op kantoor met

Dinsdag 15 januari 2019 schudde ik onze koning en koningin de hand en wenste ik hun een gelukkig nieuwjaar. Uitgenodigd door Erik Gerritsen, de secretaris-generaal van het ministerie van VWS, vanwege het werk dat we doen om meer betrokken buurten te krijgen met mijnbuurtje.nl. Een mooi moment, dat mijn moment werd door de lading die het had. Toen ik klein

Starend naar de kaarsen op zijn kist, komen zoveel herinneringen boven. Het is zo onverwacht, dit definitieve afscheid. Zo’n mooi mens. En nu is hij weg. Het is een prachtige dienst en het raakt me diep. Drie weken geleden zat ik hier ook. Zelfde zaal, ander afscheid. Eigenlijk net zo onverwacht. Ik realiseer me weer hoe kort het leven is.

Totaal overvallen. Terwijl ze me het nota bene vooraf verteld hadden. Met kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen sta ik daar. Te kijken naar een video waar één en al trots en positiviteit uit spreekt. In een ruimte waar ik maar een paar mensen ken en die gevuld is met blije en trotse mensen die hun gevoel

Natuurlijk is mijn belangrijkste moment van 2015 het ogenblik dat mijn vader overleed. Maar omdat er daarna zoiets moois gebeurde, wil ik graag dat moment met jullie delen. Half elf ’s avonds op de avond dat mijn vader was overleden. Vier maanden na zijn opname op de gesloten afdeling van een verpleeghuis, waar duidelijk werd dat mijn vader ondanks alle

Ik had mijn moment eigenlijk al geschreven begin december. En weer weggegooid. Want uiteindelijk voelde dat moment toch niet als het moment. Het was wel een goed moment, daar niet van. Het was er één van zelfreflectie, introspectie en zo nog een hoop mooie termen. Maar niet een moment om te delen. Uiteindelijk. Misschien is dit wel het moment van

Regen valt als een warme douche op mijn gezicht. Stap voor stap klim ik omhoog terwijl ik me vasthoud aan takken en lianen in de jungle van Cambodja. Als ik stop zodat ik om me heen kan kijken word ik overweldigd door de schoonheid van de natuur, de vrijheid die ik voel en het enorme geluk dat ik voel dat

2012, Hoofd in de wolken, voeten op de grond. 2012 was een jaar van bezinning. Met wederom een operatie in april en de hopelijk allerlaatste van de sessie die ik twee jaar geleden ben ingegaan, afgelopen week.  Aan het begin van het jaar dacht ik dat alles vorig jaar al achter me had gelaten, maar dat was jammer genoeg nog