Hanneke van Stokkom

Regen valt als een warme douche op mijn gezicht. Stap voor stap klim ik omhoog terwijl ik me vasthoud aan takken en lianen in de jungle van Cambodja. Als ik stop zodat ik om me heen kan kijken word ik overweldigd door de schoonheid van de natuur, de vrijheid die ik voel en het enorme geluk dat ik voel dat ik hier mag en kan zijn. En ik besef dat ik vanaf nu nooit meer dezelfde zal zijn.

Jarenlang was reizen echt de ver van mijn bed show. Europa vind ik heerlijk, met de auto op vakantie is genieten vanaf het moment dat ik instap. Met mijn kinderen ben ik twee keer in Amerika en Canada geweest. Prachtige landen, ook erg van genoten, maar daarna ging ik weer net zo fijn naar zuid Frankrijk. Tot deze zomer.

Mijn dochter wilde na de Havo graag vrijwilligerswerk gaan doen in Cambodja. Ze is daar al eerder geweest, twee jaar geleden heeft ze daar tijdens mijn operatietijd rondgereisd met haar vader en broer. Die reis maakte zoveel indruk dat ze terug wilde. Twee jaar lang heb ik verhalen gehoord over Cambodja, over de lieve mensen daar, over de natuur, over de hitte, de stank, de armoede. En allebei mijn kinderen waren ervan overtuigd dat ik daar in ieder geval nooit heen moest gaan. Ik zou niet goed worden van de hitte, diep ongelukkig worden van alle armoede en ziek van het eten. Kortom, ik kon me beter bij Europa houden. Maar ik begon het gevoel te krijgen dat ik iets miste. Dat ik mijn kinderen nooit echt zou begrijpen als ik zelf niet zou ervaren wat zij mee hadden gemaakt. Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb mijn dochter gevraagd of zij het ok zou vinden als ik na afloop van haar vrijwilligerswerk naar Cambodja zou komen om samen met haar twee weken rond te reizen in dat voor haar zo bijzondere land. En zo gebeurde.

Niets heeft me echt kunnen voorbereiden op hoe het voelt als je rondloopt in een land waar alles anders ruikt, voelt, proeft. Maar hoe rijk voelde het om te kunnen reizen met mijn dochter die i.p.v. kind volwaardig reispartner was. Cambodja raakte, betoverde, verwarde en bracht me compleet bij mezelf. Als alles anders is kun je niet meer doen dan helemaal jezelf zijn. Voor mij zette het alles in perspectief. “Zingeving” werd opeens een thema. Reizen zonder veel bagage zorgt dat je overal kunt komen waar je wilt. En daar kwamen we dan ook.

We zijn kris kras het land doorgetrokken. Hebben hele mooie en hele nare dingen gezien. Armoede kende ik uit verhalen en van de tv, maar om het van zo dichtbij mee te maken, heeft me veranderd. Samen eten en drinken werd het meest belangrijk. Met elkaar, met vrienden van mijn zoon die toevallig tegelijkertijd in dezelfde stad waren, met vrijwilligers van de school van mijn dochter, met straatkinderen, met zwervers. Hoe basaal kan het leven zijn.

Toen ik terug was heb ik de balans opgemaakt. Wat wil en kan ik bijdragen aan deze wereld. Mijnbuurtje draait om mensen met elkaar verbinden, mijn werk klopt bij wat ik voel en wie ik ben. Maar deze zomer heeft ervoor gezorgd dat ik nog veel meer van de wereld wil zien. En dat gaat gebeuren. Samen met mijn lief heb ik plannen gemaakt voor een hele grote reis, over een paar jaar, als de kinderen zelfstandig zijn. Omdat ik nu weet dat alles draait om het zelf ervaren. En delen. Bij deze.

Ik ben Hanneke van Stokkom en samen met Eric Hendriks en Imme Monshouwer ben ik oprichter van mijnbuurtje, een aanpak die mensen in buurten met elkaar verbindt en er voor zorgt dat mensen zich veiliger, gelukkiger en prettiger gaan voelen in de buurt waar ze wonen en/of werken. Samen met Jan Willem en onze vier kinderen woon ik in Nijmegen.