Geen moment had ik verwacht dat mijn leven dit jaar zo’n andere wending zou nemen.
Mijn moment van 2015 is eigenlijk… Nu. Ik lees de Mijn Momenten terug van de afgelopen jaren: een logisch vervolgverhaal, met ups en veel downs, maar altijd hoopvol naar de toekomst.
Toch lukte voor mijn gevoel nooit echt mijn blogs goed af te laten lopen. Ik wilde zo graag loslaten, vliegen en houvast durven verliezen. In 2014 heb ik het risico genomen en ben ik op zoek gegaan naar die zachte landing. In 2015 is het eindelijk gelukt: het besef dat je soms alleen beter af kunt zijn dan samen.
En als je door krijgt hoe het zit, dat je patronen in stand aan het houden bent, dat je elkaar niet meer versterkt, maar verzwakt, dat je dus de regie over je leven terug moet pakken… Als je door krijgt wat er gebeurt. Dan gaat zo’n landing dus opeens heel snel.
Inmiddels zijn er mooie nieuwe mensen in zijn en mijn leven gekomen.
Ik heb iemand ontmoet die mij geeft wat ik zoek. Zonder voorwaarden, zonder dat het moeite kost. Dezelfde interesses, dezelfde optimistische levensinstelling, een vergelijkbare geschiedenis. Een prachtig mens en vader van twee vrolijke meisjes.
Nu zijn er dus twee bijzondere mannen in mijn leven. De man die voelt als thuis, alsof hij er altijd is geweest. En de man met wie ik samen onze drie prachtige kinderen op mag voeden.
Ik ben in mijn leven lange tijd niet gelukkiger geweest dan nu.
Harmke Oudenampsen, journalist / storyteller / dagvoorzitter / freelancer NOS Journaal. Woont in de gemeente Lochem, moeder van een dochter en twee zonen, stiefmoeder van twee dochters.
Wat mooi om te lezen dat een scheiding ook mooie dingen op kan leveren. Veel geluk.