Harmke Oudenampsen

Dit jaar had ik meer de behoefte dan ooit om iets goeds te doen. Iets kleins, maar wel belangrijk en vooral niet controversieel. Het duurde even, maar Mijn Moment kwam in november. Op Insta zag ik een oproep van de Bloedbank: wij zoeken donoren. Dat ik hier niet eerder op was gekomen! Meteen dacht ik aan mijn vader, naar wie […]

“Wat was het mooi, ik denk de mooiste dag van mijn leven,” zei René de dag na ons huwelijksfeest. Meteen flitst het door mijn hoofd: zijn de dagen dat de kinderen geboren zijn niet belangrijker? Maar ik moet heel hard lachen als een vriendin droog opmerkt: “De dag dat een baby wordt geboren is achteraf wel bijzonder, maar om het

Mijn Moment 2019 eindigt met een ring, maar begint in augustus met een vreemde mail van ene Zain: of ik interesse heb om vluchtelingenvrouwen te trainen in Bangladesh, in het grootste vluchtelingenkamp ter wereld? Om ze te leren hoe ze video kunnen maken met hun smartphone, zodat ze hun eigen verhalen kunnen gaan vertellen. Natuurlijk wil ik dat, maar als

Dat mijn vader op het nippertje nog zelf heeft mogen beslissen om te sterven is niet mijn moment. Dat is echt zijn moment. Uiteindelijk ging hij in zes weken van diagnose naar overlijden. In die nachtmerrie in het zonovergoten voorjaar, was er ook een enorm hoogtepunt. Begin mei, toen we nog hoop hadden op een experimentele behandeling, zou ik naar

Een moment dat niemand opviel, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Geen vriend, familielid of collega zag het toen ik de foto op Facebook en in vriendenapps plaatste. Toch was dit voor mij het meest ontroerende moment van 2016: onze eerste foto als samengesteld gezin op vakantie in Italië. Het is natuurlijk niemands droom om een samengesteld

Geen moment had ik verwacht dat mijn leven dit jaar zo’n andere wending zou nemen.  Mijn moment van 2015 is eigenlijk… Nu. Ik lees de Mijn Momenten terug van de afgelopen jaren: een logisch vervolgverhaal, met ups en veel downs, maar altijd hoopvol naar de toekomst. Toch lukte voor mijn gevoel nooit echt mijn blogs goed af te laten lopen.

„Hoe drink je de koffie?” vraagt de psychiater op een mooie zomerse dag in de kliniek. „Zwart. Maar dat zal iedereen hier wel drinken. Hoe zwarter hoe lekkerder.” Ondanks de poel van ellende waar we ongemerkt in gegleden zijn, moeten we alle drie toch een beetje lachen. „Humor is belangrijk”, zegt de psychiater. Alleen jammer dat wij er steeds minder

Een witte stoel die mij aan het eind van die zomerse zaterdagmiddag de rust geeft die ik zoek. Als ik in de zachte kussens zak valt alles van me af. Frederike biedt me een glas wijn aan en door mijn tranen heen moet ik lachen: we lijken de Gooische Vrouwen wel. Ik meestal niet, zij eigenlijk altijd wel. Dat is

2012 is voor mij het jaar waarin we zoeken naar de weg omhoog. Na diverse operaties, een gipskorset en pijnlijke behandelingen, horen we eind vorig jaar dat het niet meer goed komt met de rug van mijn lief. Hij heeft zenuwpijn. Altijd. En dat heeft gevolgen, zowel geestelijk, lichamelijk als emotioneel. Voor ons alle vijf. Toch laten ze ons niet