Harmke Oudenampsen

Mijn Moment 2019 eindigt met een ring, maar begint in augustus met een vreemde mail van ene Zain: of ik interesse heb om vluchtelingenvrouwen te trainen in Bangladesh, in het grootste vluchtelingenkamp ter wereld? Om ze te leren hoe ze video kunnen maken met hun smartphone, zodat ze hun eigen verhalen kunnen gaan vertellen. Natuurlijk wil ik dat, maar als iets te mooi klinkt om waar te zijn, dan is het dat meestal ook.

Mijn journalistieke antennes staan meteen overeind: wie is deze man, is hij te vertrouwen, waarom zo snel en hoe komt hij bij mij? Razendsnel check ik mijn netwerk. Ik app met oud-NOS-collega’s die ervaring hebben met crisis-gebieden. Ik krijg het advies te skypen en te vragen of tickets worden opgestuurd. Hoe ik me als westerse vrouw low-profile kan kleden. Dat de warmte en luchtvochtigheid je grootste tegenstander zijn en de trainingsruimte aanvoelt als een sauna.

Samen met René heb ik een samengesteld gezin met vijf kinderen. Prioriteit nummer één is veilig thuis komen. Als ik hoor dat je continu begeleiding krijgt, in een grote hulpverlenersauto naar de trainingslocatie wordt gebracht (drie uur heen en drie uur terug) en ’s avonds in het hotel blijft “waar een man met mitrailleur voor de deur staat,” besluit ik te gaan.

Een week lang zit ik in een rollercoaster van voorbereidingen. Eén  goedbedoeld advies verhoogt toch enigszins de paniek in mijn hoofd:

“Neem foto’s van je gezin mee, laat zien dat je getrouwd bent. Draag een ring!” Euh, maar ik ben niet getrouwd… En terwijl de aanvraag voor een spoedvisum loopt, de verzekering voor hoog-risicogebied is aangevraagd, begint de zoektocht naar een ring. Die van mijn eerste huwelijk? Beetje gek. Die van mijn overleden vader? Beetje verdrietig. Die van de opa van René die ik nooit heb gekend? Beetje macaber.

Opnieuw een schrikmoment. Volgens de verzekering is er niets geregeld als mij of mijn stiefdochters iets overkomt. Juridisch zijn we niets van elkaar. Bijna krijg ik spijt dat ik ja heb gezegd. En als ik dan twee dagen voor vertrek ook nog halsoverkop naar de andere kant van het land moet om het spoedvisum persoonlijk op te halen, heb ik het flink gehad. Waar ben ik aan begonnen?

Als ik thuis kom zie ik René een beetje zenuwachtig in pak heen en weer lopen: “Doe maar wat leuks aan, we gaan uit eten!” Als ik er even later klaar voor ben, gaat hij plotseling op de knieën, legt uit waarom het tijd wordt dat we “wel iets van elkaar zijn”  en stelt dé vraag. Natuurlijk zeg ik “ja” en dan blijkt dat hij tussen al mijn gestress door gewoon een gouden ring heeft geregeld: “In Bangladesh dragen getrouwde vrouwen een gouden ring en ik wil ook dat je veilig thuis komt.” Het afscheid twee dagen later is emotioneel, het welkom in Bangladesh hartelijk. Zain blijkt een topjournalist, de vluchtelingenmeiden super gemotiveerd, de trainingsomstandigheden zwaar, maar het resultaat waanzinnig. In deze YouTube-video zie je hoe het afliep:

youtu.be/AySLguJKXZw

Harmke is mobiel journalist en smartphone-video-trainer. Ze is mede-eigenaar van zakelijkinbeeld.nl, het bedrijf dat ze dit jaar samen met Marije Alma heeft opgericht om mensen te leren filmen en zakelijk vloggen met hun smartphone.