Hélène Garssen

Tot dusverre was ik nog nooit zo ver naar het zuiden afgezakt met onze oude caravan. Om haar klaar te stomen voor vertrek wreef ik met allesreiniger over het bobbelige plakplastic aan de binnenkant. Groene aanslag op het dak schrobden de kinderen weg, in ruil voor wat kermisgeld. Vriend timmerde vakkundig een nieuw onderdeurtje. Een manisch soort schoonmaakwoede maakte zich meester van ons en ze werd in razend tempo toonbaar gemaakt voor haar laatste reis naar de zon.

Bovenop een heuvel achter Rimini in Italië ligt de eindbestemming. Een bord met daarop het woord “Miele” staat langs de kronkelige toegangsweg. “Ze verkopen hier Duitse wasmachines”, zeg ik. “Precies hetzelfde lettertype!” Iedereen lacht mij uit. “Schat, je leidt aan beroepsdeformatie. Miele, iedereen weet toch dat dit honing betekent?” We maken een weddenschap om de eer, vriendlief belt aan. Hij verdwijnt in de woning. Ik bewaak de auto met daarin onze slapende jongste. Lang blijft het stil. Ik observeer met argwaan twee mannen die het huis ernaast leeghalen. Ze sjouwen met een wasmachine. Dan tikt er iemand op mijn autoruit. Ik zie drie lachende gezichten. “Zie je nou wel, mam! Kijk, twee liter kruidenhoning voor twee tientjes!”

Dan komt de afdaling naar de zee, eens kijken wat Rimini in petto heeft. We kiezen één van de vele bagno’s uit, een luxe Italiaanse strandtent. De oude eigenaar schiet direct op ons af en schudt onze handen. “Benvenuto! How nice to meet you!” We worden gedirigeerd naar loungebanken. “Ehh… Wat gaat dit kosten?”, fluistert vriendlief. “Geen idee”, antwoord ik en hoop vurig dat dit alles hier bonafide is. Er verschijnen schalen met Tagliatelle ai frutti di mare, pizza’s. Niet schlecht.. Uitbuikend kijken we naar capriolen van onze kinderen in het speeltuintje. Daar voert een hevige landenstrijd.

“Daníííí! Básta!” schreeuwt de vader naar zijn uit de kluiten gewassen kleuter. Fijn strandzand slaat neer op vlonderplanken. Een nerveus Duits meisje rent huilend naar haar ouders. Persona non grata. “Mutti, er schmeiβt mit Sand!” Dani’s vader zit onderuitgezakt en grijnst. Hij drinkt ad fundum zijn espresso op en geeft mijn vriend een blik van verstandhouding. “Temperament, hé!” en wijst trots naar zijn zoon. Met een nog grotere uithaal roept hij Dani voor een ijsje. Mijn zoontje grijpt zijn kans en verovert het felbegeerde Little Tikes speelhuisje. Even vrees ik wraak van de maffia. We betalen snel de rekening. Die blijkt alleszins redelijk.

Languit drijf ik wat rond in het ondiepe warme water van deze zee. Dit is mijn moment. Ik observeer de mensenmenigte die door het water waadt en over het strand schuifelt. Koudwatervrees kent een Italiaan niet. Kwetterende mensengeluiden overstemmen de branding. Het is erg druk, maar er gaat absoluut geen dreiging vanuit. Integendeel. Mijn wantrouwen dat elke keer de kop opstak deze vakantie glijdt van mij af. Ik zwem naar een trillende stip op de horizon. Het is de kustwacht. Om de honderd meter tref je zo’n mannetje, staand en roeiend op zijn houten bootje, als beschermer tegen onheil. Picobello voor mekaar hier!

Ik ben Hélène Garssen (@Helenegarssen), ik geniet van mijn drie kinderen en van de liefde van mijn leven, Martin. Ik werk als marketeer bij uitgeverij Vakmedianet voor verzekeringsplatform am: www.amweb.nl