Vreemde, dierlijke geluiden raken mijn trommelvlies. Ik krijg instant kippenvel. Mijn ogen wennen langzaam aan het schaarse licht. Ik zie op de plaats waar je een altaar zou verwachten een grote, imponerende wand met gouden iconen. Ze fonkelen in het kaarslicht. Een paar minuten daarvoor is het 9 uur ‘s ochtends, we zijn in Boekarest. Het is een dinsdag, middenin […]
“Oh nee, MAMA!”, gilt mijn kind bij het zien van de beelden. Als een stokstaartje schiet het kind omhoog. Met een snik in de stem wordt er een vraag geroepen. Een vraag die alleen een kind kan stellen: “Waarom komen die mensen eigenlijk niet HIER heen?!” Enkele seconden daarvoor liggen we nog opgekruld tegen elkaar aan op de grote bank.
Je weet nooit wanneer hij gaat komen. Soms komt hij al om zes uur ’s ochtends, als de jongste naar mijn bed trippelt en in mijn oor fluistert. Dan zorgt hij voor een glimlach en blijft hij de hele dag als een vlinder hangen in mijn buik. Een vlinder die energie geeft. Soms doemt hij op tijdens een vergadering en
Tot dusverre was ik nog nooit zo ver naar het zuiden afgezakt met onze oude caravan. Om haar klaar te stomen voor vertrek wreef ik met allesreiniger over het bobbelige plakplastic aan de binnenkant. Groene aanslag op het dak schrobden de kinderen weg, in ruil voor wat kermisgeld. Vriend timmerde vakkundig een nieuw onderdeurtje. Een manisch soort schoonmaakwoede maakte zich
