“Oh nee, MAMA!”, gilt mijn kind bij het zien van de beelden. Als een stokstaartje schiet het kind omhoog. Met een snik in de stem wordt er een vraag geroepen. Een vraag die alleen een kind kan stellen: “Waarom komen die mensen eigenlijk niet HIER heen?!”
Enkele seconden daarvoor liggen we nog opgekruld tegen elkaar aan op de grote bank. We zijn aan het uitbuiken van een avondje onbeschaamd en onbeperkt sushi eten. Naast de bank snort de kachel. Op de enorme flatscreen is de Miljonairsshow bijna afgelopen. Dan dient het reclameblok zich aan. Pontificaal komt er een graatmager kindje in beeld met een bolle hongerbuik. Mijn kind wordt er direct door geraakt.
Afrika. Honger. Een andere wereld. De harde en verdrietige werkelijkheid klopt op de deur en raakt allereerst de ziel van mijn kind. Deze slaat een noodkreet, die als de eerste steen van een rij dominostenen iets wezenlijks in gang zet.
“Lieve schat,” reageer ik, “sommige mensen komen ook wel hierheen hoor! Maar niet iedereen heeft de kans of het geld om die reis te maken.”
En: “Lieverd, ik begrijp dat je daarheen wilt gaan om te helpen, maar het is lastig voor ons om er te komen, want er is daar oorlog.”
Tenslotte: “Liefje, we kunnen wel wat geld geven aan het goede doel. We hebben het goed en we kunnen best wel wat missen.”
Ik hoor mezelf dus zeggen dat ik het rotgevoel ga afkopen. Toch laat het mij die avond niet meer los, het schrille contrast tussen onze welvaart en die beelden. Mijn onbevangen kind, dat zo primair en puur reageert op het akelige beeld, heeft iets in mij wakker gemaakt. Ik wil óók graag geloven dat er een simpele oplossing is voor alle grote problemen die je via de media krijgt voorgeschoteld. Maar ik ken als veertiger inmiddels de mitsen en maren.
Al gauw nestelt iedereen zich weer in de grote bank. Er wordt nog een blok hout op het vuur gegooid. Oma zet een paar warme oliebollen op tafel en door de kamer schalt de kerstreclameboodschap van Lidl. Onze hond knaagt onverstoorbaar verder aan zijn bot en buiten waait de wind om het huis. Er lijkt niets veranderd, de avond kabbelt verder rustig voort. Maar niets is wat het lijkt. Er is iets teweeggebracht.
Er borrelt een gedachte in mij op: doe gewoon alles wat er in je macht ligt om het op te lossen! Ik kan op dit platform schrijven, om precies die boodschap te verkondigen. Doe gewoon alles wat er in je macht ligt. Ik kan het bedrag doneren wat ik kan missen. Een daad van pure onbaatzuchtigheid mag ik dat niet noemen. Het mag op zijn minst een weldaad voor de gemoedsrust heten.
Ik ben Hélène Spa, ik geniet van mijn drie kinderen en van de liefde van mijn leven, Martin. Ik werk als marketeer bij uitgeverij Vakmedianet voor verzekeringsplatform am: www.amweb.nl
