Fonkelende iconen

Vreemde, dierlijke geluiden raken mijn trommelvlies. Ik krijg instant kippenvel. Mijn ogen wennen langzaam aan het schaarse licht. Ik zie op de plaats waar je een altaar zou verwachten een grote, imponerende wand met gouden iconen. Ze fonkelen in het kaarslicht.

Een paar minuten daarvoor is het 9 uur ‘s ochtends, we zijn in Boekarest. Het is een dinsdag, middenin een hittegolf in augustus. Ik loop samen met mijn man een rondje door het historische centrum voordat de hitte ondraaglijk wordt. Een orthodox kerkje trekt mijn aandacht en ik duw met mijn hand de zware, eeuwenoude houten toegangsdeur open. Bedeesd stappen we de koele, naar wierook geurende ruimte binnen. We vluchten uit de drukte van de rumoerig opstartende stad.

Nadat we de rare geluiden horen bij binnenkomst, kijk ik in de vertrouwde ogen van mijn geliefde. Even peilen we elkaars gedachten. Dit is niet pluis! Ik kijk rond waar de kreten vandaan komen en zie voor de iconenwand op de grond een vrouw van ongeveer vijftig jaar oud liggen. Ze rolt heen en weer, een stortvloed aan ongecontroleerde geluiden producerend. Ze reageert op monotone, prevelende woorden van een priester die met zijn rug naar ons toe staat. In de ruimte staat nog één andere vrouw die ons niet aankijkt. Verder is er helemaal niemand.

De priester draait zich plotseling naar ons om en zwiert zijn gewaad van zware zijden damast met gouddraad in de rondte. Een nogal uitbundige uitdossing voor een gewone dinsdagmorgen, denk ik in een flits. We kijken in zijn priemende ogen, waarin ik een mengelmoes van boosheid en schrik in meen te zien. Hij schuifelt direct uit het zicht en trekt zich schuw terug achter een gordijntje in de opening van de fonkelende achterwand. 

De vrouw blijft zachtjes jammerend op de grond liggen en rolt nog eens om. De scène nodigt niet uit om nog één seconde langer in de kerk te blijven. Geschrokken stappen we achteruit, zachtjes terugtredend door de zware deur, de lome warmte tegemoet van de levendige stad. 

Waar zijn wij als argeloze toerist zojuist getuige van geweest? En waarom voelt dit zo ongrijpbaar? We blijven met veel vragen zitten. 

Die middag vraag ik het onze gids. Ze is ons baken in deze exotische omgeving. Met pretoogjes kijkt ze mij aan, haar kristalheldere lach klaart de stemming op. “Dat méén je niet! Je bent vanmorgen de enige kerk in heel Boekarest ingewandeld waar nog exorcisme, duiveluitdrijving, plaatsvindt. Vermoedelijk ben je hier getuige van geweest. Hoe krijg je het voor mekaar om daar terecht te komen!” Ze vertelt dat iedere orthodoxe kerk in Boekarest is gewijd aan een andere heilige figuur en daarmee ook een andere functie heeft. “Zo heb ik zelf maandenlang gebeden in een speciale kerk om een man te vinden en ik ontmoette mijn grote liefde direct daarna op wonderbaarlijke wijze.” Onze gids vertelt dit alsof het allemaal de gewoonste zaak van de wereld is en ik kijk haar vol verbazing en verwondering aan.

‘s Avonds proosten we met elkaar onder de heldere sterrenhemel op het leven. Weken vol avontuur en plezier volgen in Roemenië. Een jaar vol coronastress wordt onze harten uitgedreven.