Hermannus Stegeman

Langzaam tel ik af naar nul. Inmiddels bij vijftien. Maar met het dalen van de nummers neemt de onzekerheid neemt toe. Gaat dit wel goed? De dreiging hing al in de lucht en met het steeds donkerder worden begint het inmiddels zachtjes te regenen

Veertien

De benen doen pijn, maar het gaat beter dan ik dacht. Ze zeggen dat je er altijd eentje cadeau krijgt en zo voelt deze wel een beetje. De vorige kreeg ik er wel een hard hoofd in, want die ging verre van gemakkelijk. Hangen en wurgen was het, daarbij voelt deze eigenlijk bevrijdend en neemt mijn moraal met elk dalend nummer toe. Het gaat harder regenen, de donder echoot en ik kijk omhoog naar negen waar ik de bliksem op de berg zie inslaan..crap..

Dertien

Ik kijk naar beneden. Ze rijden nog. Voorlopers van de laatste groep rijden bij het dorpje La Garde. Als het echt gevaarlijk wordt hoor ik het snel genoeg, toch? Niet naar beneden kijken, naar boven moet ik. Wil ik. Zál ik. Dóór. Trappen

Twaalf

De regen striemt inmiddels en spoelt wat er nog aan zweet aan mijn lijf hing weg. Toch voelt het niet koud. Tráppen. “Vergeet niet te genieten onderweg” schiet er door mijn hoofd, al rijd ik naar één van de mooiste bochten, waarvan genieten dan?

Elf

Het water stroomt in mijn gezicht, ik hoor de donder en voel een koude rilling richting mijn bilspleet. Niet verkrampen nu, het voelde juist beter, tandje lichter en blijven draaien. Meer tempo maken en zorgen dat ik warm blijf. Maar waar leg ik de balans, want opblazen is geen optie

Tien

De wind trekt nog meer aan, ik raak hoog op adem, motard in zicht. Vragen! Is het veilig genoeg? Hij antwoord dat bij La Garde iedereen wordt tegengehouden en het verzamelen is daar en bij het kerkje bij zeven. Dus ik kan door of terug

Negen

Terug is geen optie, althans dat is in ieder geval de handdoek in de ring gooien en elke kans op de top bereiken al opgeven. Maar een handdoek zou nu wel fijn zijn, geen droge draad meer en ik begin te rillen

Acht

Het gaat harder en harder regenen, water stroomt in kleine riviertjes over de weg en spoelt steen en gruis mee. Gevaarlijk rijden zo, maar kom óp zeg, die laatste zeven kunnen nu ook. Als het alleen maar droog wil worden en het onweer doortrekt naar de volgende berg

“Hermannus!” Ik kijk omhoog en zie Frank, mijn teamgenoot. Hij zat twee bochten voor me. “Wat doe je?”, vraag ik. “Terug”, zegt hij. “Bij zeven is alles vol en ze hebben het stilgelegd, we mogen niet meer verder”. Klapperend van kou en regen dalen we samen en even later onder begeleiding van motards Alpe d’Huez af. Op dat moment voelde het als een deceptie en falen in het bereiken van mijn doel: vier keer Alpe duZes rijden. Nu voelt deze drieënhalf keer als een bijzondere ervaring. Vier haal ik ook wel. Ergens, de komende jaren..

Ik ben Manager Publiek bij Gemeente Utrechtse Heuvelrug. Houd van gastvrijheid, dienstbaarheid en dienstverlening, ben fietsidioot en gek van Egypte, puzzelen, reclame en spelletjes. Twitter als @managerpubliek over overheidsdienstverlening en privé als @Hermannus, op facebook: facebook/Hermannus