Het zijn de laatste dagen van de laatste week van februari en bijna achteloos retweet ik een post via een raadslid van mijn gemeente. Het is geen wedstrijd, soms is de één eerder, dan de ander en het voelt vertrouwd, samen bepaalde gemeentelijke boodschappen verder brengen. Beiden vinden we het belangrijk om gemeentenieuws en ook speciale mededelingen van de gemeente door te zetten naar ons netwerk. Zo ook vacatures en waar ik de meeste links in dit soort tweets eerst open en lees, zet ik vacatures vrijwel altijd ongelezen door. Waarom weet ik niet, maar om de één of andere reden doe ik dat met deze niet, deze open ik na de retweet wél. Het is een vacature voor Manager Publiek.
Terwijl ik de tekst lees krijg ik kippenvel en bekruipt mij het gevoel: “dat ben ik!”. Toch druk ik dat gevoel snel weer weg. “Doe niet zo raar” zeg ik tegen mijzelf, “je bent ondernemer, jij gaat toch geen ambtenaar worden?”
Diezelfde middag stuurt mijn vrouw mij een mailtje met de prikkelende woorden: “als je ooit nog eens een échte baan zoekt, weet je wel dat je gemeente dan een hele mooie vacature heeft 😉 ?” met natuurlijk dezelfde functietekst. Toeval? Geen idee. Ik word in ieder geval die zaterdagochtend wakker met één groot dillemma: moet ik hier nu wat mee? Neem ik die stap om van vrije ondernemer ineens overheidsdienaar te worden? En waarom dan wel?
Even een kleine maar bepalende zijstap: de Wet Werk en Zekerheid. Ik vind het een gedrocht. In mijn overtuiging zou je een klimaat moeten hebben waarin de best beschikbare medewerkers zo goed mogelijk naar de voor hen best beschikbare arbeid/vacatures worden geleid en vice versa. In ons land werpen we echter allerlei drempels op en drijven we aanbieders en vervullers van werkzaamheden steeds verder uit elkaar. Waarmee we de perfecte match steeds minder gemakkelijk mogelijk maken.
Die zaterdagochtend 27 februari bedenk ik mij, dat als ik werkelijk vind dat ik de juiste persoon ben voor die vacature, ik dan ook niet moet zeuren en dat ik dan over drempels heen moet stappen. Als ik écht overtuigd ben van die perfecte match, moet ik de stap zetten ook. Ik schrijf die ochtend mijn motivatie en op maandag gaat de sollicitatie de deur uit.
Per 1 mei ben ik Manager Publiek bij de Gemeente Utrechtse Heuvelrug. Nog steeds dienstverlening en gastvrijheid, maar dan op een ander niveau en in een andere setting. Ik heb er geen moment spijt van gehad.
PS: speciale dank aan Kim van Velzen, je Hommannus draag ik in mijn hart!
@Hermannus ; facebook/Hermannus ; hermannus.com. Manager Publiek bij Gemeente Utrechtse Heuvelrug. Gastvrijheid en dienstverlening, fietsidioot en gek van Egypte, puzzelen, reclame en spelletjes
Hé ambtenaar, ik ben het er nog steeds niet helemaal mee eens dat je uit de horeca bent, haha. Maar ik lees wel dat het je gelukkig maakt om bij te dragen aan de publieke zaak. Respect daarvoor!
Wow, dat wist ik helemaal niet! Alsnog gefeliciteerd, Hermannus!
Wat een fantastische foto!! Ik weet het…de inhoud van een #mijnmoment telt zwaarder…maar ja op Twitter krijg ik dat wel mee 🙂
Wat goed man!
Zo!
Bam!
Ja, ik weet dat moment nog goed toen je dat bekendmaakte! Destijds heb ik je al gefeliciteerd en je gezegd, dat de gemeente een bofkont is met zo’n Manager Publiek! Succes!
mooi!! long life employment bestaat toch niet meer 😉
Geknipt voor de uitdaging!!!
Het gaat niet om de contractvorm, maar om wat je doet. Volgens mij ben je enorm gelukkig met wat je nu doet; ondernemende ambtenaar.
Hallo Hermannus,
Je talent om bewoners en gemeente samen te brengen viel mij op tijdens een bewonersavond in Maarn. Ik was daar dorps coördinator. Mede dankzij de rol die jij daar in nam als mediator heb ik als zeer prettig ervaren. Succes verder met je baan.
Iets wat zo perfect lijkt te passen kan niet verkeerd zijn. Succes!