Jan Dijkgraaf

Het was 10 december. Een mistige, regenachtige middag.

Ik had door omstandigheden een paar nogal drukke dagen achter de rug.

Iets met GeenPeil.

Deze zaterdagmiddag had ik iets anders te doen.

Ik was namelijk aan de Delftweg in Rotterdam. Nummer 230.

Rotterdammers weten wat dat betekent.

Daar, in de aula van Hofwijk, werd het leven herdacht van een 51-jarige vrouw. Moeder van een 10-jarige dochter. Echtgenote van een grote, sterke, introverte man, die volgens vrienden die hem al decennia kennen sinds zijn eerste kennismaking met die vrouw een totaal andere man was geworden. Beter gezegd: die zich eindelijk opende. Zij had de oester geopend, zeiden ze.

Ik zeg het maar eerlijk: ik jank op elke crematie en begrafenis. Ook als ik alleen, zoals in dit geval, de echtgenoot ken. En ik jank nog harder als het een 51-jarige moeder van een dochter van 10 betreft – en die kutziekte.

Wat hard. Wat erg.

Elke hartverscheurende toespraak, elke rake song, elke vrolijke foto gedurende die kleine twee uur in die aula maakten duidelijk waar het echt om draait: zuig het leven leeg tot de laatste druppel en koester de liefde van je naasten.

*

Wat zij, Noor, daar postuum te horen kreeg, was één grote ode aan een geweldige vrouw.

*

Na afloop gaf een mevrouw die rondging met de schaal met bitterballen me een knipoog en zei: “Succes met je politieke partij, het is top wat jullie doen!”

O ja.

Gewoon alles opgeven en uit onvrede over het politieke klimaat in je land aan een groot, ongewis avontuur beginnen waarbij alle strontkarren je gaan overrijden, dat is ook léven.

Mijn leven.

En dat gaat ook na zo’n mistige, regenachtige middag in Rotterdam door.

Maar niet ‘gewoon door’.

Want dat leegzuigen van het leven, dat is bij mij het probleem niet. Maar mijn naasten, die mag ik wel wat meer gaan koesteren.

---

Jan Dijkgraaf (1962, Rotterdam) is tot 15 maart 2017 lijsttrekker van GeenPeil. En forever hoofdredacteur van Briefjevanjan.nl.