“Tot morgen”, had ze gezegd. “Maar wil je eerst even langs Bergambacht rijden en wat nachthemden voor me ophalen?” “Tuurlijk, ma.” Ik liet mijn zoon Bob alleen bij mijn moeder achter in het ziekenhuis in Nieuwegein, waar ze een gecompliceerde vaatoperatie aan haar voet had ondergaan. “Zorg je dat ze dat drankje opdrinkt voor je weg gaat, Bob?” “Doe ik.” […]
Het was 10 december. Een mistige, regenachtige middag. Ik had door omstandigheden een paar nogal drukke dagen achter de rug. Iets met GeenPeil. Deze zaterdagmiddag had ik iets anders te doen. Ik was namelijk aan de Delftweg in Rotterdam. Nummer 230. Rotterdammers weten wat dat betekent. Daar, in de aula van Hofwijk, werd het leven herdacht van een 51-jarige vrouw.
Het was 21 mei, even na vijven. Er floepte een mailtje mijn inbox in. Ik begon te lezen. En toen viel het kwartje definitief. Ik had een paar weken daarvoor sluitende afspraken gemaakt met iemand van wie ik de biografie zou gaan schrijven en de partner van deze persoon. Bij welke uitgever het boek zou verschijnen. Wanneer het in de
De column blijft één van de allerleukste journalistieke genres. Zo ingewikkeld is het trouwens allemaal niet. Je eerste zin moet de lezer bij de strot grijpen. De laatste zin moet de lezer een stomp in de buik (of een zoen op de bek) geven. En de ruimte daartussen lul je vol. Als je de lezer daarbij zodanig raakt dat de
Het was 5 augustus. Een bloedhete dag. Ik had een afspraak in Restaurant & Hotel Hoog Holten met een blonde mevrouw, die iets verlaat in haar Jaguar de parkeerplaats op kwam rijden. Ik kende haar van tv, zij kende mij alleen van Twitter. We hadden – alles in het nette – een prima middag. En ik beloofde dat ik een
Het was 9 juli. Eetcafé De Eend in Loosdrecht. Ik zat er met een dierbare vriendin. We bespraken lief en leed. Verleden, heden en toekomst. Privé en zakelijk. Niks mis met haar doelgerichtheid. Maar ze bleef een vrouw. Zo’n mensensoort die denkt dat een ander kan ruiken wat niet wordt gezegd, maar wel bedoeld. Dat beloningen voor goed gedrag vanzelf
Jan Dijkgraaf, auteur, columnist, praatjesmaker Maandag 29 augustus 2011. Tien over twee in de ochtend. In de parkeergarage van het Videocentrum van de NOS op het Mediapark in Hilversum geef ik Jan Roos een stevige handdruk en een klap op zijn rechterschouder. “Snel een keer eten, JON!”, zegt Jan. “Doen we”, zeg ik. We weten dan allebei dat het er
Jan Dijkgraaf, presentator Echte Jannen van Powned Het was woensdag 17 maart. Ik dacht met PowNed-oprichter Dominique Weesie “gewoon even bij te praten” in Frankendael aan de Middenweg in Amsterdam. Het mailverkeer dat op die afspraak volgde, heb ik bewaard. We waren er snel uit. Ik zou samen met Jan Roos, die ik pas kort IRL kende, maar met wie
