Het was 9 juli. Eetcafé De Eend in Loosdrecht. Ik zat er met een dierbare vriendin. We bespraken lief en leed. Verleden, heden en toekomst. Privé en zakelijk.
Niks mis met haar doelgerichtheid. Maar ze bleef een vrouw. Zo’n mensensoort die denkt dat een ander kan ruiken wat niet wordt gezegd, maar wel bedoeld. Dat beloningen voor goed gedrag vanzelf komen. Dat iedereen altijd het beste met je voor heeft, binnen de eigen gelederen.
Moet je bij mij niet mee aankomen. Ik heb ooit van mijn leermeester (qua zen zijn) Pieter van Acker geleerd: “Met wat ze niet tegen je (durven) zeggen, moet je geen rekening houden.” Dus dat zei ik haar. En omdat ik ouder ben (precies een maand later zou ik al 50 worden – het gaat allemaal veel te snel) en zeker meer streetwise, sprak ik niet tegen dovemansoren. Als ze iets per se wilde bereiken, moest degene die het voor haar kon regelen het op zijn minst wéten. Klip en klaar. In alle eerlijkheid.
Ik denk dat het een eye-opener was. Want ze kreeg wat ze wilde, later dit jaar. Ik was plaatsvervangend trots. Haar naam doet er niet toe – het gaat om de kracht van een simpele oneliner. Als je het niet in één zin kunt vertellen, is je boodschap niet goed.
Zinnen kunnen je omhoog helpen. Maar ook in de afgrond. Terug naar 18 februari. ‘Hoe zal het brein van prins Friso zich houden?’ Een regelrechte roddelbladencovertekst. Alleen stond deze niet in Privé, Weekend of Story, maar op de zaterdagse voorpagina van NRC Handelsblad. Wat er daarna ook allemaal gebeurde (Jannetje gaat, Jannetje blijft, Vandermeersch staat achter Jannetje, Vandermeersch pleegt karaktermoord op Jannetje, enz, enz.) maakt niet uit: de glans is sinds Peter Vandermeersch met wispelturige hand zijn sekte leidt voor eens en voor altijd volledig af van NRC. Qua keurig, voornaam en fatsoenlijk definitief ingehaald door alle andere landelijke dagbladen, inclusief De Telegraaf.
Het is mijn karakterfout, dat ik het gedraai en gehannes van Vandermeersch met leedvermaak aanschouw. Mijn geluk is: hij leert niks. Is de Friso-affaire net een beetje gaan liggen, dan flikkert ie het grachtengordelheldje Rob Wijnberg er weer in een spontane bui uit als hoofdredacteur van NRC Next. Never a dull moment met de man. Please, Derk Sauer, wees niet verstandig. Laat de Belg zitten! Want mooier wordt het niet. Aan het Rokin. In 020. Waar ‘het’ allemaal gebeurt. Kots!
En volgend jaar leg ik uit waarom www.99woorden.nl helemaal niet moeilijk vol te houden was. En geld oplevert. Uiteraard. Want je moet van je hobby wel je werk maken, maar niet andersom.
