De column blijft één van de allerleukste journalistieke genres. Zo ingewikkeld is het trouwens allemaal niet. Je eerste zin moet de lezer bij de strot grijpen. De laatste zin moet de lezer een stomp in de buik (of een zoen op de bek) geven. En de ruimte daartussen lul je vol. Als je de lezer daarbij zodanig raakt dat de hartslag omhoog gaat, was het een goeie column.
Vele honderden heb ik er in mijn leven getikt. Het bedenken van en denken over onderwerpen is een tweede natuur geworden. Gebeurt bijna in je onderbewustzijn. Het daadwerkelijke tikken en schaven kost amper tijd.
Op 9 oktober was dat anders.
Toen tikte ik naar aanleiding van een optreden van de toenmalige minister Frans Timmermans bij ‘Pauw’ in het 99 woorden-format de volgende tekst:
“Nóóit twijfelen aan de integriteit van minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans. Dan onthult ie zomaar even op tv dat één van de slachtoffers van de aanslag op de MH17 een zuurstofkapje droeg. Ofwel: de 283 doden waren niet allemaal meteen dood, zoals deskundigen beweerden. Twee mogelijkheden. Of hij verzon het ter plekke om Jeroen Pauw een bek vol tanden te bezorgen. Of zijn ego was belangrijker dan de schaamte over welk extra leed dit ‘nieuwsfeit’ bij al die families zou veroorzaken. In beide gevallen: jammer dat hij slechts naar Brussel gaat. Siberië lijkt me een veel betere plek.”
Waarom poepte ik die er niet in tien minuten uit? Waarom las ik die wel zes keer over? Waarom bleef ik schaven en schaven?
Omdat ze gedrukt zouden worden in Metro.
Achtenhalf jaar nadat ik – als hoofdredacteur – met een feest in een schip uit de bruine vloot in de haven van Lemmer afscheid nam van Metro, keerde ik er terug. De krant die ik tussen 2002 en 2006 redactioneel geleid had, die we destijds liefdevol ‘het Groene Monster’ noemden, sloot me weer in de armen. In plaats van een wekelijkse column in Spits, dat op 9 oktober 2014 voor het laatst verscheen, kreeg ik het hoogst haalbare voor een columnist: elke dag mijn eigen hoekje. Van enkele duizenden lezers per dag op 99woorden.nl ging ik naar 1,3 miljoen lezers per dag in 510.000 papieren Metro’s (en de rest, op metronieuws.nl).
Mijn moment van 2014: 14 augustus op het terras van Melief Bender in Rotterdam. Daar sloten hoofdredacteur Robert van Brandwijk en ik ‘de deal’. Op z’n Rotterdams: klauw er op en klaar.
Home! En er is geen krant die me daar wegkoopt!
Ik ben Jan Dijkgraaf (@jndkgrf) en ben professioneel buttkicker van beroep en Rotterdammer van geboorte (9-8-’62). Mijn winkel staat op www.buttkicken.nl. In 2015 ga ik internationaal.
Welkom thuis Jan
Veel plezier in je eerste internationale jaar Jan.
Mooie uitspraken ook bij de producten op je site 🙂
Jij en het Groene Monster worden vast heel gelukkig
Het werd helaas je zwakste colum, door het schaven en dus twijfelen over de juiste woorden verdween de spontaniteit uit de colum, daar waar juist de woorden van Timmermans ongeschaafd en rauw spontaan over de lippen waren gekomen.