“Over twintig minuten ben jij aan de beurt, ga zometeen je microfoon laten opspelden.”
Oh nee. Wat als ik alles vergeet. Ik moest iets met een kaart. Wat moest ik toch met die kaart. Die zit in mijn zak. Hoe begon het ook alweer? Oh ja. Maar wat als ik breek? Of stotter? Dat kan niet. Teveel emotie zou afleiden van mijn idea worth spreading. ‘Laat het idee alsjeblieft goed overkomen’, hoor ik mezelf mompelen.
Het idee, dat deel van mezelf is, maar dat ook zonder mij volledig bestaansrecht heeft.
In de elf jaar dat ik professioneel spreek had ik nooit plankenkoorts. Gezonde spanning, ja. Angst, nee. Kleine zalen, grote zalen, ze zijn me allemaal even lief. Maar hier sta ik dan. Zwetende handen, trillende ledematen. Net als sommige andere sprekers op dit TEDxDelft podium. Ik verlaat de Green Room en ijsbeer klappertandend langs het raam. Dat kijkt uit op de begraafplaats waar we twee maanden daarvoor Coen, mijn dappere pleegvader, hebben begraven. Een trompettist speelde The Last Post. Vijftig stappen van het podium waar ik zometeen mijn TEDx talk geef over zijn goede daden, ligt hij in zijn graf. Zo ver weg, zo dichtbij.
“Nog vijftien minuten!”
Die ochtend was ik daar nog. Kaarsje gebrand. Nog eens beloofd dat de wereld straks hoort hoe hij en zijn vrouw me hielpen toen ik zonder ouders opgroeide. Dat iedereen weeskinderen kan helpen, en hoe precies. Nog eens beloofd dat ik me niet zou aanstellen en het zou dóen.
Bij mijn boekpresentatie had ik een brok in mijn keel omdat Coen er was. Nu heb ik zo’n brok omdat hij er niet bij zal zijn. De laatste keren mét worden de eerste keren zónder. Ik had gesproken op Coens begrafenis. De eerste keer ooit dat ik een speech had opgeschreven. Enkele zinnen op een A6’je om me aan vast te houden, als een boei in kolkend water. Bij de uitvaarten van mijn ouders had ik niet gesproken.
Maar mijn TEDx talk gaat niet over de dood. Die gaat over het leven.
“Drummel, wat sta je hier nu toch te dralen. Ga het dóen!” hoor ik Coen in mijn hoofd tegen me zeggen. Hij heeft gelijk.
“Nog tien minuten.”
Ik bel Ric. Mijn regisseur en goede vriend. “Help, ik weet het niet meer!” “We zitten klaar voor de livestream.” “Ja maar ik trek het écht niet meer!” “Jo, we hebben maandenlang geoefend. Herinner je de tien stappen nog?” “Ja.” “Zie je nou. Ik hoor je aan de andere kant. Succes!” Dat helpt.
“Nog vijf minuten, backstage alsjeblieft.”
Iemand wurmt een zender ergens diep in mijn jurk. Ik visualiseer mijn vader links, mijn moeder in het midden, mijn pleegvader rechts in de bomvolle zaal. Mijn pleegmoeder is er, levend en wel. De zenuwen gieren. Maar de zaal voelt als thuis. Want zij zijn er, ik voel het.
“Tijd. Succes!”
Ik spreek. Zestien minuten en eenentwintig seconden later weet ik: het was het allemaal waard. Het blijkt het begin van een nieuwe reis.
Ik ben Jojanneke van den Bosch, 40 jaar, online strateeg en public speaker in mijn bedrijf OnlineComm Academy (sinds 2006), oprichter van de eerste online trainingen in Europa over online communicatie & social media. Ik richtte in 2007 WeesWijzer op, publiceerde in 2013 mijn boeken ‘Zo, nu ben je wees’ en ‘So, you’re an orphan now’, startte WesternOrphans.org. Binnenkort komt mijn boek over public speaking internationaal uit.
Mooi, you did it! Ben benieuwd naar je nieuwe boek. Happy 2016!
Lezend voel je de spanning.. en de emotie.. Bijzonder WOW!!!
Wow, mooi de ‘achterkant’ van de voorkant bij TEDxDelft. Prachtig!
Mooi!
Wat mooi geschreven Jojanneke….bedankt dat je ons zo dichtbij laat op deze manier, heel mooi.
Bijzonder en mooi om dit uur U moment mee te krijgen!
Jouw moment lijkt op de mijne. 😉
Wauw. Zo prachtig krachtig!
Na het lezen je TedTalk (weer) bekeken. Dit keer dubbel beroerd. Mooi mens ben je.
Wat mooi, invoelbaar, ontroerend en krachtig. Je bent prachtig!
Whoeeeiiii! Hij komt binnen als een bommetje. Mooi moment en mooi geschreven.
Mooi! Het lijkt net alsof je erbij bent!
Ik ga hem zo direct kijken en dan weet ik; daar staat Moed, ze vond haar boodschap belangrijker dan haar angst… Grootse Klasse, nu al 😉
Mooi, deze intense momenten achter jouw #mijnmoment!
Echt heel mooi!
Tranen biggelen over mijn wangen, wat mooi en wat knap van je
Ik was erbij en het was prachtig Jojanneke! Tranen met tuiten…..
Zit ik hier met m’n natte wangen. Dank jullie wel, wat een warme reacties. LOVE YOU!
Echt, mensen. Ik had nooit kunnen bevroeden wat plankenkoorts kon zijn. Ik heb daar veel van geleerd. Na driehonderd presentaties geven met ongelooflijk veel plezier kan het je OOK gebeuren. En dat was zo bizar voor me, omdat ik dat enge gevoel nooit had gehad. Het gebeurde ook met goede reden. Want het IS ook eng. Ook als je al gewend was over een kwetsbaar onderwerp te praten. Het zou volstrekt misplaatst zijn als ik iets zou zeggen als ‘joh, als je al gewend bent te spreken, dan is een TEDx talk echt wel te doen, hoor’. Ik denk dat de les die ik hierin leerde ook van toegevoegde waarde kan zijn voor degenen die al wel weten wat plankenkoorts is. Maar hoe je je er dus wel doorheen kunt slaan. Want dat KAN dus!
Mooi, dat je in al je communicatie je kwetsbare kant laat zien. Dat waarderen er veel. Dat maakt het authentiek. Ga zo door. Gr. Michel ( Marly )
Onzettend raak! Iets waar wij aan zitten te denken qua uitbreiding van ons gezin.
Heldin! Zo dapper dat je dit hebt gedaan en ook nog eens dit verhaal deelt!
Ontroerend verhaal Jojanneke!
WAT EEN MOOI MIJN MOMENT.
PRACHTIG EN ONTROEREND GESCHREVEN LIEVE JOJANNEKE.
Ben van plan nog veel vaker mijn grenzen te verleggen. In mijn nieuwe boek, waar ik nog mee bezig ben, deel ik er meer over. En wie weet verleggen anderen daarmee ook hun grenzen.
Mooi Jojanneke, blij dat we dit mogelijk hebben kunnen maken maar jij hebt het gedaan.
Te gek Rob, ik ben je daar meer dan dankbaar voor. En zoals je weet krijgt het nog een staartje…wat zeg ik, een staart! *zwiept*
Wow! Alsof ik naast je sta, zo heb je het geschreven. Wow! Kus!
Ik kan me helemaal voorstellen dat als je over iets heel persoonlijks gaat spreken het heel spannend of lastig wordt. Wat goed dat het een succes was. Kan ook niet anders als je je zo goed voorbereid en zoveel steun hebt!
Ik had al veel over dit onderwerp gesproken. Over de dood van mijn ouders. En wat er daarna gebeurde. Hoe ik mijn leven moest vormgeven vanuit chaos en verbroken wortels. Ik was er al open over geweest in mijn boek, in veel interviews in kranten, tijdschriften en op tv (ging mijn vorige #mijnmoment over)…maar een TEDx talk is gewoon ECHT iets anders dan een interview, een artikel of een verhaal op een ander podium. Omdat het TEDx is, maar ook omdat het op dat moment moest, onder die omstandigheden. Die twee zaken maakten voor mij dat ik er plankenkoorts van kreeg. Niet het onderwerp op zich. Daar was ik al ruimschoots aan gewend. Daar ben ik overigens wel blij mee: daar hoefde ik in ieder geval geen twijfels over te hebben. Ik zou me wel kunnen voorstellen dat als iemand zo’n persoonlijk verhaal zou vertellen vanuit ‘het niets’, zonder spreekervaring vooraf op dat onderwerp, dat dan wel in de plankenkoorts zou meespelen. Maar dat is iets anders. Ik ben ik, een ander is een ander. Ik kan alleen kijken hoe het voor mij was.
Wauw wat mooi geschreven…. ontroerend mooi.
Dank je wel Jöran! 🙂
Mooi hoe je ons zo’n kijkje geeft.
Benieuwd naar je nieuwe boek!
Gers!
Jeuj Lilian, thanks! #gers *hartje*
En dat boek…daar is hier al een beetje info over. Spannend. Het is nog hard werken en het is nog niet af. Wish me luck. 🙂
http://www.onlinecomm.academy/#!live-your-talks/fidt9