Kirsten Jassies

“Saai. Hóe lang gaan we precies wandelen?”

We wilden vroeg opstaan, omdat het in het begin van de middag boven meestal stort regent, maar helaas, zoals zo vaak, niet gelukt.

Maar ach, het is ten slotte vakantie. Wandelen is bijzaak, de kinderen maken zich vooral druk of er wel genoeg eten meegaat:  brood, beleg, een mega zak chips (liefkozend ‘mama’ genoemd) en wat clifbars die ze zo lekker vinden gaan mee in de rugzak.

Een half uur met de auto naar de laatst per auto bereikbare parkeerplaats op de berg. Onderweg staat er een bord dat de pas boven gesloten is.

Toch rijden we door. Bij de kabelbaan horen we van de receptionist dat gisteren de bliksem in de kabelbaan geslagen was en er 50 mensen op de berg moesten overnachten. Juno wil meteen niet meer de berg op. Maar gelukkig zal de kabelbaan weer starten en kunnen ook wij naar boven.

Met z’n vieren stappen we uit de kabelbaan op 3.000 meter hoogte: wauw! Een prachtig maanlandschap strekt zich voor onze voeten uit: de wolken zo dichtbij, bergen en stenen in alle tinten grijs en hier en daar sneeuw. De kou doet me mijn jasje dichtritsen.

“Wat een landschap” Marco verbreekt als eerste de stilte. Passo Pordoi, in de Dolomieten van Italie, hartje zomer.

“Voelt echt als winter, joh”, zegt onze puber Mauro terwijl hij rondloopt met de grote zak patatine fritte.

Juno rent enthousiast als ze altijd is voor ons uit met een steen en legt deze op een grote piramidevormige berg stenen, zoals mensen doen op bijzondere plekken in het landschap. “Nu ben ik er geweest!”

Ik maak foto’s en een paar video’s en neem het bijzondere landschap in me op.

We lopen er zeker een uur verwonderd rond. Gooien sneeuwballen, glijden over het ijs en leggen nog meer stenen op piramides.

Met zijn vieren. Het voelt alsof we de enigen op de berg zijn, terwijl er toch echt genoeg anderen zijn.

Als ik de steile afgrond zie waar we straks naar beneden moeten begin ik hem wel even te knijpen.

“Een beetje glijden is niet erg”, zegt Marco als ik een video maak en al glijdend bijna het afgrond instort. Mijn hart in mijn keel.

Een uur lang schuifelen we langs de smalle pas naar beneden. Voorzichtig onze voeten neerzettend, af en toe een misstap.

Halverwege beloofde familiepicknick, even een moment niet afdalen en opletten. Een idyllisch plekje wat betreft uitzicht, maar comfortabel is anders, gezien het zo steil is. Als we op driekwart van de afdaling zitten begint het te onweren en bliksemen. Dat kan gevaarlijk worden, Marco roept dat we moeten rennen.

Als een waar trailrunnend gezin rennen met met zijn vieren de berg af, net op tijd voor alles losbarst.

Onze gezichten branden als we bij het cafe beneden schuilen voor de regen. Een Italiaans biertje voor Marco en mij en een Fanta voor de kids. Even bijkomen. De regen klettert door en we zijn in wolken gehuld, alles is grijs. Geen berg meer te zien.

Kirsten Jassies (1974) woont in Utrecht en parttime in een yurt op camping de Lievelinge met Marco en hun twee kinderen, Mauro van 13 en Juno van 10. Kirsten is Instagram- en vlogtrainer en spreker en auteur van het boek Instaproof. Instagram.com/kirstenjassies