Het is eind januari. Ik loop de zaal gehaast uit en trek mijn jas aan. Klaar met het geven van een korte presentatie over Instagram tijdens een dealer dag van een bekend automerk in Rotterdam. Het leek goed te zijn gegaan, de zaal was positief. Ik moet meteen door, naar de andere kant van Nederland om een workshop van een […]
“Saai. Hóe lang gaan we precies wandelen?” We wilden vroeg opstaan, omdat het in het begin van de middag boven meestal stort regent, maar helaas, zoals zo vaak, niet gelukt. Maar ach, het is ten slotte vakantie. Wandelen is bijzaak, de kinderen maken zich vooral druk of er wel genoeg eten meegaat: brood, beleg, een mega zak chips (liefkozend ‘mama’
Mijn moeder zegt altijd dat ik een gelukskindje ben. Ik won vroeger alle spelletjes, waardoor mijn zus niet meer met me wilde spelen. Dreigde ik ondanks mijn geluk toch te verliezen, dan kon ik ook supergoed vals spelen. In het casino waar ik tijdens in mijn studententijd heen ging won ik ook altijd. Geen grote dingen hoor, ik deed alleen automaten en paardenraces en
Ik stap onze yurt binnen. Het voelt er altijd geborgen. Misschien is het de ronde vorm die dat met me doet. Of het groene licht van de lichtslang dat weerkaatst op de gele zijde-achtige stof waarmee de yurt gevoerd is. Wat het precies is weet ik niet, maar ik raak altijd weer betoverd als ik er kom. Terwijl ik het zachte zijde aanraak,
“Het gaat niet goed met opa”, zegt mijn moeder aan de telefoon. Op de geheime Facebookgroep wordt al maanden verslag gedaan door familieleden over het reilen en zeilen van mijn opa en oma, die sinds 1 jaar in een verzorgingsflat wonen. Opa heeft sinds kort ‘wegtrekkers’, hij ziet er erg wit uit en komt soms niet meer uit zijn woorden,
