Ik stap onze yurt binnen. Het voelt er altijd geborgen. Misschien is het de ronde vorm die dat met me doet. Of het groene licht van de lichtslang dat weerkaatst op de gele zijde-achtige stof waarmee de yurt gevoerd is. Wat het precies is weet ik niet, maar ik raak altijd weer betoverd als ik er kom. Terwijl ik het zachte zijde aanraak, denk ik aan de mooie weekenden die we hier al hebben doorgebracht.
De kinderen liggen te slapen in het stapelbed. Het naar bed gaan proces duurt een minuut of anderhalf dankzij het vele rondrennen, het luchtkussen en het zwemmen in het meertje tot ná zonsondergang. Hoe heb ik ooit zonder zo’n mooie buitenplek gekund? Bij gebrek aan een tuin in ons stadse huis, vluchtten we altijd naar een park of een bos in de omgeving. Maar nu hebben we een ronde tent uit Mongolie en een seizoensplek in het Lingebos. We slaan geen weekend over.
Op deze camping staan allemaal leuke en creatieve mensen, de ene met een nog gaver verblijf of buitenkeuken dan de ander. Het zijn niet van die types met een klassieke caravan waar de deur om zes uur wordt dichtgetrokken om te eten, en waar de perkjes er strak bij staan. Iedereen doet hier maar wat, bouwt hier maar wat, loopt hier maar wat rond: vrijheid, creativiteit en openheid heerst. Dat dit ten koste gaat van een brandschone WC-pot boeit niet.
Een camping waar plots op vrijdagavond het grote filmscherm in de binnentuin wordt opgezet of waar de grote houtoven wordt opgestookt voor nog maar een avond pizza’s. Waar de zweefmolen doordraait tot ver na het bedtijd van de kinderen. Waar iedereen het leuk vindt als je komt buurten om te kletsen over de camping of over het unieke verblijf dat je hebt gebouwd of opgezet: van een tipi, een strakke container en een geweldige oude schoolbus tot een retrocamper. Ook onze yurt trekt veel bekijks van mensen die dolgraag binnen willen kijken en willen weten wat het nu precies kost, zo’n tent en een vaste seizoensplek. Ik leidt ze met alle liefde rond en vertel ze alles over onze yurt. “AUW!” Een vertrouwd geluid. Bijna iedereen stoot zijn hoofd aan de kleine deuropening, ondanks mijn eeuwige waarschuwingen.
Ik plof op het èchte bed met heerlijk zachte wollen dekens en staar wat voor me uit. Marco komt binnen na een wandeling langs de buren met een glas whiskey in zijn hand. Hij stookt de kachel nog wat op, schenkt ook een drankje in voor mij en we sneaken samen naar buiten waar weer een ander vuurtje knappert. Als we nog zin hebben gooien we wat eten in een pannetje op het open vuur zoals we hier dagelijks koken. We kijken naar de vlammen, de sterren en naar elkaar. Mooier wordt het niet.
Kirsten (41) woont met haar vriend, twee kinderen en kat in Utrecht. Ze is trainer en spreker op het gebied van visuele sociale media en digitale trends, zie voor meer info justK.nl
Vet! Benijdenswaardig. Geniet!
Hemels! Mogen we in de zomer van 2016 een keertje langskomen? x
Fijn Kirsten.voor mij mag het a.s zomer wel een pilsje zijn. Na het pushen van de nodige Chineesjes is dit toch een mooi verhaal en super positief voor jullie en onze kleinkinderen Mauro en Juno.
Ik zat met mijn gedachten eventjes in jullie yurt ( had nog nooit van die naam gehoord trouwens). Wat ontzettend gaaf. Wat jullie doen klinkt als iets wat heel veel mensen zouden willen doen in de weekenden, ooit, maar waar het nooit van komt. En het gekke/mooie eraan is dat je helemaal niet ver weg hoeft te gaan dus om betoverend te raken.
WoW, dat klinkt echt goed zeg, elke week een soort mini vakantie gevoel!