Marco Raaphorst

Op die afdeling vol besmette coronapatienten, waar denk je dan aan? Denk je terug aan die dag tijdens de razzia dat je in de kruipruimte je panische neef tot bedaren probeerde te brengen? Krijg je flashbacks van de lijken die je in ‘53 in het water zag drijven? Of komt het beeld van jullie overleden kindje weer boven?

Kort daarvoor zag ik je nog lachend op een foto. Voor je lag een pannenkoek als cadeau voor jouw 93ste verjaardag. Toen al mocht je geen bezoek meer ontvangen. Zo alleen, zo zonder aandacht, zo zonder vertier, daar is toch geen reet aan?

Relativeren dan maar? Toen je kanker kreeg en je alle jonge patiënten in het Antoni van Leeuwenhoek zag vond je het voor die jonge mensen vooral erg. Voor jezelf minder, want jij had immers een heel leven achter je liggen. Maar wat valt er nog te relativeren als je snakkend naar adem dood ligt te gaan?

Vluchten in de fantasie dan maar? Het beeld oproepen van jezelf lopend over de Nieuwe Binnenweg terwijl de zon schijnt en de terrassen vol zitten. Onder de mensen zijn, pilsjes drinken en Jules Deelder die je plotseling op je schouder slaat.

Ik heb het altijd in je herkend. We kunnen wel in ons verdriet blijven hangen, maar wat schieten we ermee op? Je moet niet wachten, je moet gaan. Lopen, dansen, doe wat je moet doen. Waar je hart sneller van gaat kloppen. Omarm de liefde. En neem het allemaal niet zo serieus, want dat calvinistische, dat is nou precies waar wij onszelf van hebben bevrijd.

Je maakte de keuze om niet meer beademd te worden. Karel, rust in vrede.

Over Marco: hij heeft een bedrijf voor muziek en sounddesign genaamd Melodiefabriek, geeft hulp en advies aan podcastmakers onder de noemer Podpraat en maakt een podcast die VERVORMER heet. Onder zijn eigen naam blogt hij.