Marloes Lammers

Op een prachtig ochtend in augustus sluiten wij ons aan bij een groepje wachtenden op de hoek van het plein. Een kleine koffer, een tas en een wandelstok. Meer denken we niet nodig te hebben bij deze volgende stap in ons leven. Wat een jaar geleden nog ondenkbaar leek gaat nu toch echt gebeuren. Een bus met vreemden neemt deze vakantie de plaats in van onze auto. Iets anders kan gewoon niet meer. Een reeks van gebeurtenissen maakt dat helaas onmogelijk

In september 2014 moest een operatie ervoor gaan zorgen dat mijn man weer iets stabieler op zijn benen zou komen te staan. De uitval terugdringen of in ieder geval een halt toeroepen was het uitgangspunt. Mocht hij daarna ook weer beter gaan lopen, dan was dat een bonus. Heel even zag het er goed uit. Maar het was van korte duur. Al snel bleek dat lopen nog steeds heel moeilijk ging en ook was hij weer om de haverklap uit balans. Leer er maar mee leven.

Bovendien kreeg, dat wat in 2013 nog loos alarm was geweest, in 2016 een andere wending. Een nieuwe euroloog had mijn man dit jaar ‘overgenomen’ en nu lieten de uitgevoerde onderzoeken allemaal hetzelfde resultaat zien. Dit keer kwamen we er niet met de schrik vanaf. Prostaatkanker! Een reeks van 28 bestralingen volgde.

Sindsdien gaat het langzaam maar zeker steeds minder. Al sinds het einde van de bestralingen vecht hij tegen een chronische verkoudheid met hoofdpijnen waar geen enkele kuur grip op lijkt te krijgen. Hij is bij de huisarts en het ziekenhuis kind aan huis. Er lopen zoveel onderzoeken dat we soms de draad kwijt zijn. Zijn weerstand is op, hij is moe maar ook boos en nog vaker emotioneel. Autorijden gaat nog wel, maar lange afstanden of in onbekende omgeving rijden wijst hij af. Geen zin meer.

Het moment van 2016 is toch wel het moment waarop ik de telefoon nam en mijn bezorgdheid uitte tegen de huisarts die hem het meeste ziet. Een pijnlijk en heel erg verdrietig moment, vooral omdat ik de kleine speldenprikken steeds weer negeerde of er een excuus voor zocht. Ik vergat ook wel eens iets. En natuurlijk wilde hij niet meer met vrienden weg want het lopen..de verkoudheid..het autorijden..vul maar in. Er is altijd wel een excuus. We spreken er samen niet over, struisvogelgedrag. Wat je niet benoemt is er niet.

Er zijn dagen dat er niets aan de hand lijkt, dat hij nog steeds dezelfde man is waar ik al zoveel jaar mijn leven mee deel. Juist dat maakt het zo verdomd moeilijk om toe te geven dat het uiteindelijke probleem dieper misschien dieper zit dan we denken. Op dinsdag 20 december wordt er een mri van de hersenen gemaakt.

Ik houd mijn hart vast.

Marloes Lammers. Heel gelukkig in mijn geboortedorp in de Limburgse heuvels. Lieve man, drie geweldige kinderen en werk als officemanager voor AGVE.BV in Maastricht. Ik leg (bijna) alles wat ik zie vast met mijn telefoon of mijn Canon power shot.

Blog: http://bronsgroenblog.com/