Het afscheid op 29 april van Henk Lagendijk, een van de ‘drijvende krachten’ binnen de Amsterdamse afdeling van de Gele Hesjes was een bijzonder moment voor me in 2021. Henk Lagendijk werd 75 jaar geleden geboren. Henk’s familie heeft geen Nobelprijzen gewonnen of bekende Nederlanders voortgebracht. Henk heeft ook niet de kansen voor een goede opleiding gehad in de paar […]

We staan in het bos en moeten een keuze maken welke route we nemen. Gaan we voor de kortere, makkelijke route langs de onderkant van de waterval? Of nemen we de iets langere, maar vooral uitdagendere route met veel rotsen en een aardige klim, langs de bovenkant van de waterval? Ik twijfel. Aan de ene kant wil ik heel graag

Als je onder de billen van een olifant zit heb je niet eens door dat je daar zit. Ik merkte het in ieder geval pas toen ik er onderuit was. Dat zegt natuurlijk alles over mij, want het is niet alsof het een klein beest is. Je ziet hem uit de verte goed aankomen. De mensen om mij heen zagen

In hart en nieren hebben we de afgelopen twee jaar geprobeerd ons hoofd boven water te houden, 7 dagen werken in de week voor steeds mindere omzet. Onze zakelijke markt verdween, de doordeweekse restaurantbezoeken van onze gasten verdween, vele lockdowns en onzekere tijden. Brood moest er op de plank dus het ene geniale, al zeg ik het zelf, plan na

Gisteren 23 december 2020 zat ik in de studio van Ed Struijlaart. Samen met Peter Ros maakten wij twee super leuke afleveringen van de thuiswerkshow. Terwijl we aan het voorbereiden waren kreeg ik een appje met daarin wat feedback over een serie familieopstellingen die ik vorige week begeleidde. “Waanzinnig!”, “Supertof!”, “Geweldig!”, dat zijn slechts enkele van de superpositieve geluiden en

“Knip alles er maar af,” vertel ik half april tegen mijn kapper. Twee weken ervoor zat ik in dezelfde stoel en heeft ze mijn lange lokken (ver tot over de schouders, ruim 8 jaar zo gedragen) naar een lange bob geknipt. Nu zit ik er weer en wil ik mijn haren superkort geknipt hebben. Want ik word kaal. Ik heb

Vreemde, dierlijke geluiden raken mijn trommelvlies. Ik krijg instant kippenvel. Mijn ogen wennen langzaam aan het schaarse licht. Ik zie op de plaats waar je een altaar zou verwachten een grote, imponerende wand met gouden iconen. Ze fonkelen in het kaarslicht. Een paar minuten daarvoor is het 9 uur ‘s ochtends, we zijn in Boekarest. Het is een dinsdag, middenin

Zondagochtend 27 juni, Warmond, ’t Joppe. Prachtig water, nog een beetje mistig, met uitzicht op molens, koeien, bomen en ganzen, en je daar dan onderdeel van voelen: dat was mijn belangrijkste moment van het afgelopen jaar. Het was de eerste keer dat ik meedeed met een groep openwaterzwemmers. Of misschien was het echte moment de elfde minuut dat ik aan

Het is koud. Heel koud. En opwarmen gaat maar langzaam en moeilijk. Hadden we nou maar gekozen voor die andere optie. Dat had me beter gepast. Geen mens in de buurt. Alleen wij tweeën. We kunnen ook de andere kant oprijden en kijken waar we uitkomen. We hebben genoeg benzine bij, water en gas. Rusland inrijden is verleidelijk. Het is

Dit jaar had ik meer de behoefte dan ooit om iets goeds te doen. Iets kleins, maar wel belangrijk en vooral niet controversieel. Het duurde even, maar Mijn Moment kwam in november. Op Insta zag ik een oproep van de Bloedbank: wij zoeken donoren. Dat ik hier niet eerder op was gekomen! Meteen dacht ik aan mijn vader, naar wie