Sabine de Witte

20 februai 2020. Ik sta ergens in een houtzagerij op een dik uur rijden vanaf Riga. Ik rook avonduur en sta nu, op de sterfdag van mijn opa, tussen de houtsnippers. 

Terwijl de rest van het gezelschap alweer buiten staat, sta ik tussen de joekels van een boomstronken, een brok in mijn keel weg te slikken. En dan, heel voorzichtig, sta ik ineens in de spotlight van de enige zonnestraal die dag. Ik voel de warmte in mijn gezicht, en als ik me het niet inbeeld, een denkbeeldige hand op mijn schouder. 

Het is die dag de zoveelste sterfdag van mijn opa, ik moet terugrekenen want uit mijn hoofd weet ik  niet meer de hoeveelste exact. Meer dan tien jaar, maar ook al twaalf? Dat klinkt echt lang. 

2019 eindigde niet zo lekker, 2020 zou hét jaar worden waarin alles bij elkaar zou komen. Dus in de tijd between jobs zocht ik de stilte op van Mandali, een prachtig retreat resort in de bergen boven Milaan. In die stilte vond ik weer het pad dat ik wilde bewandelen en waar ik ergens van geloof, dat het voor je wordt uitgestippeld. 

Toen ik een volgzame puber was – volgzaam achter de hogere jaargenoten vooral – maakte mijn vader een tekening die ik jaren bij me droeg. Nog steeds kan ik hem dromen, maar pas nu ik ouder word snap ik de boodschap steeds beter:

Je hebt twee wegen waaruit je kan kiezen, om zelf je leven te bepalen: 

Een recht pad wat iedereen bewandeld, eindigend in een bak met gewone mensen, ook wel ‘grijze muizen’. Zo zag ik mezelf toch niet echt, en gelukkig mijn vader ook niet. Dus tekende hij ook een pad met kronkels, bochten, een enkeling deed bijna denken aan de looping van een achtbaan. Een pad wat je zelf moet blijven maken, soms met een detour en soms zelfs met een onderbreking, als je je pad echt even kwijt bent. 

Daar in dat zonlicht, op het Letse platteland, had ik mijn pad weer gevonden, met mijn opa die dat voor me bevestigde. 

Ik was daar in Riga van het programma afgeweken. Ik was ingevlogen om pitch training te geven op een pre-conferentie en heb de tweede dag van de zoveelste tech conferentie in mijn leven bewust overgeslagen. Dit was belangrijker, zonder dat ik kon bevatten waarom. 

Egbert-Jan, de Nederlandse eigenaar van de houthandel daar, deed me denken aan mijn opa. Hij liet me beseffen dat er niets mis is met genieten van een simpel leven. Een les die ik in 2020 wel kom gebruiken; van flamboyant frequent reizen naar de inmiddels veilige vier muren van mijn eigen huis. 

Ook al leeft mijn opa niet meer, hij is er altijd om me nog steeds zijn wijze lessen te leren. Al ben ik soms het gevoel en de weg even kwijt… 


Eclectische PR- en online communicatie-expert – voor altijd op een missie om mensen en organisaties met elkaar te verbinden om het geheel groter te maken dan de som der delen. Verbindt mensen, blockchains, hospitality – ja je zou mij ook een professionele slaper kunnen noemen – middels creatieve duurzame ideeën, reist de wereld over om dit te bereiken en bijzondere verhalen te delen.

Twitter / Instagram @sabinedewitte

2 gedachten over “Sabine de Witte”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven