Sanne Walvisch

Sanne Walvisch, independent digitalis

Het is 29 december 2011. Ik vier mijn geluk samen met man en kind in ‘onze’ stad Berlijn en neem even de tijd om terug te kijken. Het jaar doornemend op zoek naar ‘mijn moment’.

Ik overdenk de maanden, de dagen, de gebeurtenissen. 2011 was een aaneenschakeling van momenten. Het jaar is omgevlogen, maar voelt tegelijkertijd als vijf jaar tijd in alle grootsheid van de kleine momenten die ik heb meegemaakt. Uiteindelijk, na lang nadenken, komt alles toch samen op één moment.

Het is een vrijdag eind september. In mijn schilderkloffie sta ik mijn nieuwe kantoor te witten. De muziek staat hard aan. Terwijl de roller heen en weer gaat over de muur van het oude Belastingkantoor in Haarlem komt er een enorme rust over me heen. Deze plek is het tastbare bewijs van een aantal beslissingen die ik los van elkaar heb genomen en die tekenend zullen zijn voor de rest van het jaar.

Afgelopen zomer besloot ik niet te reageren op ‘een droombaan’. Een baan die me bijna op een gouden presenteerblaadje werd aangereikt. Een baan waar ik een paar jaar geleden nog een gat in de lucht voor had gesprongen. “Denk er maar even over na.” Gevoelsmatig had ik al ja gezegd. De vraag werd gesteld door één van de meest inspirerende en bevlogen personen in mijn vakgebied. De rust van een vaste baan lonkte. En toch zei ik nee. Ik moet nog teveel leren als ondernemer. Mijn moment komt later (misschien) nog wel, maar nu is het te belangrijk dat ik afmaak waar ik mee bezig ben: leren fietsen zonder zijwieltjes.

Met @Markies was ik bovendien al bijna op de motor gestapt. We waren ver met onze plannen een gezamelijk bureau te starten. Begin september zou ik stoppen met interimmen en me focussen op de gezamelijke onderneming. Sinds midden augustus had ik er buikpijn van. Nog meer slapeloze nachten. Hoe kon ik de plannen met Mark combineren met een aantal privézaken, die nu en in de nabije toekomst de balans zouden bepalen? Het werd de moeilijkste beslissing van het jaar. Ik haalde mijn kop uit het zand, zette mijn plan met Mark in de ijskast en schroefte de zijlwieltjes af.

En zo is het nu begin september. Een lege agenda staart me aan. Terwijl de roller over de muur beweegt overdenk ik mijn plannen. Mijn eigen werkplek geeft me een geluksgevoel. Het zorgt voor balans, in werk, maar vooral ook in privé. Ik moet actief op zoek naar klussen om de agenda weer te vullen. En geef mezelf een kwartaal de tijd om heel, heel goed na te denken over wie ik ben, wat ik kan en wat ik wil.

Dat kwartaal is nu bijna voorbij. 2011 werd het jaar waarin ik de balans bepaalde. Werk én privé kwamen daarbij in een moment bijeen. Het nieuwe jaar begint met uitzicht op twee mooie opdrachten voor opdrachtgevers bovenaan mijn wensenlijstje. Laat 2012 maar komen.