‘Ben je woensdag ook bij de demonstratie op de weide?’ Bovenstaand berichtje appt een dorpsgenoot. Ik lees nog een keer. Hardop. En zie sterretjes. Demonstratie? Ik vloek binnensmonds en vraag me af hoe dit heeft kunnen gebeuren. Zenuwen, paniek, opwinding en blijdschap vechten om de hoofdrol in mijn binnenwereld. Ik schakel door. Geef gas. En bel A. “Dit escaleert snel, […]
Nee. Nee. Nee! Ik heb ze geteld. De nee’s in mijn gedachten. Op het dieptepunt, begin januari 2016, waren het er ongeveer tien per uur. Het was me niet volledig duidelijk waartegen mijn brein ageerde. Dat ik ergens mee moest stoppen, was wèl duidelijk. Voordat ik goed en wel doorhad waarmee, stopte mijn lijf met slapen. Werd ik iedere nacht
“Ik stop ermee. Het is tijd voor nieuwe energie.” Terwijl ik de woorden uitspreek, lijkt het heel even alsof ik naast mezelf sta. Doe ik dit echt? Als andere Grote Mensen Grote Beslissing nemen, lijkt het zo makkelijk. Lineair. Iemand overweegt iets. Voert gesprekken. Weegt voor- en nadelen. En komt zo langzaam maar zeker tot De Beslissing. Heel mindfull. De
Sommige momenten zijn klein van aard, maar groots in impact. Zo ook mijn moment het afgelopen jaar. Grote momenten waren er genoeg. Het verlies van nabije dierbaren. Wederom. Een beloonde ambitie; ik werd benoemd tot digitaal directeur. De beslissing te vertrekken. De stad uit. Richting zee. We vonden ons droomhuis. Ruimden puin. Kochten en verkochten in drie weken ons thuis.
Kataklopkataklopkataklop. De wind door mijn haar. Austra in mijn oren. De zon op mijn gezicht. Mijn mond lacht breeduit. Tranen lopen over mijn wangen. De Haarlemse PTT-toren illustreert de horizon. Tweeduizenddertien was een duizelingwekkend jaar. Mijn TWEE MOMENTEN -inderdaad in schreeuwende kapitalen- beleefde ik reeds in de eerste zes weken van 2013. Het sterven van mijn moeder en de geboorte
17 maart 2013 Een klein koud meisjeshandje raapt grindsteentjes van het pad. ‘Voor oma’. Uit de draagzak op mijn buik komen zachte cavia-geluidjes. De wind giert. Mijn stiefvader schikt zijn kraag. Het is buitensporig koud voor de tijd van het jaar. In mijn lauwwarme hart pruttelt een soep van bitter gemis gemengd met zoet geluk. ‘Hoi mam. Dit is hem
Sanne Walvisch (vervolg) Lees verder
Juni 2012. Ik zie het meteen. Na dagen uitstellen van dit ‘moment’ heb ik mijn intuïtie eindelijk durven opvolgen. Na nog geen twee seconde verschijnt hij luid en duidelijk: een dikke vette streep. We. Zijn. Weer. Zwanger. Terwijl mijn hart een driedubbel blije salto maakt, legt de angst een knoop in mijn buik. Ik besef me wat het lot me
Sanne Walvisch, independent digitalis Het is 29 december 2011. Ik vier mijn geluk samen met man en kind in ‘onze’ stad Berlijn en neem even de tijd om terug te kijken. Het jaar doornemend op zoek naar ‘mijn moment’. Ik overdenk de maanden, de dagen, de gebeurtenissen. 2011 was een aaneenschakeling van momenten. Het jaar is omgevlogen, maar voelt tegelijkertijd
Sanne Walvisch, freelance digitalista 2010 was voor mij in de eerste plaats het jaar van de grote verandering. Een jaar van hechten en onthechten. Onthechten. Want na exact acht jaar trouw in dienst van Sanoma Uitgevers kwam het moment om mijn zekerheden op te geven en in het diepe te springen. Eind juli diende ik mijn ontslag in met het
