Sanne Walvisch

Nee.

Nee.

Nee!

Ik heb ze geteld. De nee’s in mijn gedachten. Op het dieptepunt, begin januari 2016, waren het er ongeveer tien per uur. Het was me niet volledig duidelijk waartegen mijn brein ageerde. Dat ik ergens mee moest stoppen, was wèl duidelijk. Voordat ik goed en wel doorhad waarmee, stopte mijn lijf met slapen. Werd ik iedere nacht om twee uur wakker. Dat was dat. Niet lang daarna stokte mijn kortetermijngeheugen. Voor ik goed en wel bij de ijskast was, was ik vergeten wat ik er kwam halen. Boodschappen doen leek een onmogelijke opgave. Afspraken belandden wel in mijn agenda, maar landden niet in mijn hoofd. Ik liep rond met een continue gevoel van controleverlies. De enige zekerheid was mijn onzekerheid. De huisarts en de arbo-arts hadden aan drie woorden genoeg. “U bent burned-out”. Nee. Begin 2016 was niet bepaald Mijn Moment.

Kilometers maakte ik. Wandelen. Tot ik er -fysiek- moe van was. Hardlopen ook. Yoga. Mediteren. Langzaam kroop ik uit mijn hoofd terug in mijn lijf.

Tien oktober 2016.

Snatam Kaur -wereldberoemd Kirtan zangeres- kwam naar Nederland. Haar mantra’s betekenen veel voor me. Ze trokken me door zwaardere tijden. Ze stonden op shuffle tijdens twee bevallingen. De Kirtan van Kaur is er wanneer ik het nodig heb, alhoewel ik geenszins een èchte Yogi ben. Een mantra is het meest speciaal. Ik zing er dagelijks mijn kinderen mee in slaap:

Aad Guray Nameh

Jugaad Gurah Nameh

Sat Guray Nameh

Siri Guru Devay Nameh

Een mantra waarmee je de wijsheid van generaties oproept en weer doorgeeft. Vertaald betekent het ongeveer dit: Ik buig voor de oorspronkelijke wijsheid. Ik buig voor de wijsheid van alle tijden. Ik buig voor de ware wijsheid. Ik buig voor de opperste onwaarneembare wijsheid.

Terug naar tien oktober. In een spontane actie had ik mezelf een kaartje gekocht. Opgetogen, eigenlijk behoorlijk nerveus, zocht ik mijn plekje tussen 1200 yogi. Alleen, zonder idee wat te verwachten. Ik kwam letterlijk met een vol hoofd uit een drukke dag werk. Een hoofd vol schaamte. Voor mijn nette werkoutfit. Een schril contract tussen de yogi. Vol angsten. Bang voor ongemak. Wat als we hand in hand moeten gaan staan? Stel dat er meegezongen moet worden? Wat als ik moet plassen? Het concert duurt immers van acht tot elf…

Snatam verscheen op het podium. Een wonderlijke verschijning. Als gewoonlijk volledig in het wit gekleed. In gewaden en met tulband. Omringd door haar drie minstens even wonderlijke bandleden. De eerste tonen van de eerste chant. “Aad Guray Nameh”. Kippenvel van tenen tot kruin. Vanaf de tweede regel zing ik hartstochtelijk mee. Met mij de hele zaal. De gelukstranen stromen over mijn wangen. De drie uur die volgen, stop ik niet. Ik wieg hand in hand met mijn vreemde buren. Dans tussen de stoelen. Sta dichter bij mezelf dan in 38 jaar daarvoor. Een enkel moment stijg ik boven mijzelf uit en zie mezelf gaan daar in die prachtige Philharmonie in Haarlem. Kijk mij nou idioot doen! Ik moet er hard om glimlachen. Wat een bizarre ervaring.

Ja!

Ja!

Ja!

Ik heb ze niet geteld, de ja’s in mijn gedachten. Maar sinds die avond weet ik dat het goed zit. Ik ben gestopt met mijzelf in de weg zitten. Althans, ik ben goed op weg. De belangrijkste les? Nee kunnen zeggen tegen mijn neiging altijd te willen doen wat ik denk dat anderen van mij verwachten. Het kostte me bijna een jaar. Een jaar stilstaan, wonden likken, naar binnen kijken, keuzes maken. Maar ik ben er weer. Blakend van energie. Volop aan het werk en het mooiste is: ik doe nu precies dat wat ik leuk vind. En nee zeggen? Dat doe ík tegenwoordig luid en duidelijk. Lang leve het moment!

---

Sanne Walvisch (38) is freelance digitaal manager. Ze werkt voor grote en kleine mediabedrijven zoals BNR Nieuwsradio en Cinetree. Daarbij is ze moeder van Boris en Stella en heeft ze het leven zoveel mogelijk lief.