Sanne Walvisch

Juni 2012.
Ik zie het meteen. Na dagen uitstellen van dit ‘moment’ heb ik mijn intuïtie eindelijk durven opvolgen. Na nog geen twee seconde verschijnt hij luid en duidelijk: een dikke vette streep.

We. Zijn. Weer. Zwanger.

Terwijl mijn hart een driedubbel blije salto maakt, legt de angst een knoop in mijn buik. Ik besef me wat het lot me met deze zwangerschap wil vertellen.

Verward deel ik de uitslag met Olivier en de goede vrienden met wie we vakantie vieren. Ik bel het thuisfront. Gemaakt vrolijk, want naast blijdschap is het vooral ook een diepgeworteld angstgevoel dat overheerst.

Er volgt een heftig eerste trimester. Fysieke omstandigheden maken het niet makkelijk genieten. Maar mijn voorgevoel is ijzersterk: met dit knulletje is niets mis. En al wat mis kan zijn, is welkom. Onder een dubbele regenboog fluister ik een dubbele wens.

December 2012
Mijn zwangerschap verloopt redelijk. Ik voel me goed, werk hard, ben fit en alle omstandigheden wijzen in de goede richting. We kijken uit naar de geboorte van onze zoon, ETA: 10 februari 2013.

Maar op 3 december 2012 komt dat telefoontje waar ik al sinds het begin van mijn zwangerschap bang voor ben. Het is mis met Di Mama. Goed mis. Na zes jaar strijden is het afscheid nu toch echt nabij. De artsen geven haar nog ‘even’. Een paar dagen, misschien weken?

Er volgt een periode van onzekerheid. Dagelijks nemen we afscheid. Het zijn verdrietige, maar ook warme tijden. Een aaneensluiting van mooie momenten. Samen praten. Samen lachen. Samen huilen. Samen stil zijn. Twee paar handen gevouwen om ons buik. Dankbaar voor ieder nieuw bonusmoment.

Het is eeuwen geleden dat we als gezin zoveel tijd samen doorbrachten. De familieband voelde nooit eerder zo stevig. We zoeken de warmte van het lot in deze situatie. Familie en vrienden komen langs. Praktische zaken worden geregeld. De kracht van aandacht is overweldigend: het zijn kleine dingen, dagelijkse SMS-jes, telefoontjes, kaarten en andere lieve berichtjes die mij -ons- hier doorheen slepen.

Wonderlijk genoeg vieren we ‘ook’ Sinterklaas. Tuig ik thuis de kerstboom op. Het leven gaat -moet- door, al is het alleen al voor Stella en het nieuw schoppende leven in mijn buik. Het geeft moed voor wat nog komen gaat.

Gisteravond, eerste kerstdag, vierden we tegen alle angsten in, nog één keer samen kerst. Mama zat zelfs aan tafel. Glunderend genietend van het wonder dat ze er nog is. Vastberaden nog even te blijven.

Het is onmogelijk terug te kijken wanneer de tijd stil staat. Vanuit een vacuüm beschouw ik het momentum waar ikzelf en de mijnen op dit moment doorheen gaan. Vooruitziend op wat ik nu al weet wat de twee momenten van 2013 zullen zijn…

In 2012 leerde ik het credo van mijn bovennatuurlijk sterke mama: ‘Heb het leven godvergeten lief’.

Ik draag hem mijn leven lang met me mee, maar laat nu de tijd nog maar heel even stilstaan…