Die onverklaarbare en onbedwingbare drang om vrij te zijn. Geen onderdeel uit te maken van een systeem waardoor ik vervaag en egaliseer. Soms lijkt het naar de achtergrond te verdwijnen. Als ik een relatie heb. Of als ik een leuke baan heb. Maar na een jaar of twee gaat het jeuken, wrijven en schuren. Verwachtingen en vanzelfsprekendheden drukken op mijn energie. Beleidstaal komt uit mijn mond zonder dat ik mezelf uitlach. Of ik droom over een sprookjeshuwelijk met witte trouwjurk. En dan weet ik het. Ik voel het fluisteren in mijn oor, het licht me pootje en lacht me uit. Het is tijd om verder te gaan.
Het is geen bindingsangst. Ik verbind me met hart en ziel aan mensen, opdrachten, ambities, hogere doelen, waarden. Het is een manier van leven. Autonoom, scherp en bewust. Alleen en zelf als basis. Als comfort de boventoon gaat voeren, delft mijn drive het onderspit. Als een logische weegschaal. Een geweldig leven met basisrust, een goed salaris en geweldige collega’s. Mooie dingen doen, onderwijs beter maken. Voelen ergens bij te horen. Samen lachen en huilen en nog meer lachen. Dankbaar dat ik dit mag doen, dat ik hier ben. Ik knijp mezelf soms. Als wat ik zeg, gehoord wordt. Als wat ik schrijf erkend wordt. En als ik gezien word.
En toch is het onvermijdelijk en kies ik weer voor vrijheid. Voor zelfstandig. Voor ondernemen. Nadat ik al een tijdje wat buikgekriebel had genegeerd, wat lichamelijke signalen wilde ontkennen, ging het licht in mijn hoofd ook aan. Wat mijn hart al wist, kreeg woorden. En logische argumenten. Op dat moment, half april (cliché: onder de douche), wist ik dat dit precies zo zou gaan gebeuren. Omdat het klopte. Als iets helemaal klopt in één ogenblik, is het waar. Een week later kocht ik ‘toevallig’ een huis. Handig, want nu was ik nog in loondienst. Toen wist ik het helemaal zeker.
Sinds 15 november 2017 ben ik weer zzp’er. Of eigenlijk nóg. Want ik had mijn eigen onderneming, gestart in 2003, in vijf jaar loondienst niet losgelaten. Alleen wat ruimte gegeven om door te groeien en te vernieuwen. Ik start met een mooie opdracht bij de PO-Raad, waar ik tot voor kort in loondienst was. Het komende half jaar kan ik daar doen waar ik goed in ben en waar ik energie van krijg. Daarbij komt er ruimte voor mijn eigen ideeën. Die blijven ook maar naar beneden dwarrelen en ik vang ze op. Mijn derde boek schrijven, wat businessplannen uitwerken, onderwijsinnovatie stimuleren, mensen verbinden en leren leuker maken. Ongeduldig word ik ervan. De vrijheid om alles te mogen kiezen, om zelf nog veel meer te gaan leren. Het avontuur aan te grijpen met open armen. Mezelf te zijn als enige voorwaarden en als permanente ambitie. In januari ga ik los. Werk voelt weer als een speeltuin; ik kan alles kiezen. Maar eerst even verhuizen.
Suzanne Unck (ik) begeleidt veranderprocessen in onderwijsorganisaties en doet de opdrachten waar anderen hun vingers niet aan willen branden: lekker ingewikkeld graag! Ze woont in Huis ter Heide (ook na de verhuizing) en is co-ouder van Rivka. www.suzanneunck.nl
toch heb ik een (kritische) vraag……als je uit loondienst gaat en toch bij dezelfde werkgever/opdrachtgever blijft…..wat is er dan anders?
Ik deed eenpoging om dat te beschrijven, maar blijkbaar is het me niet gelukt om je dit duidelijk te maken.
Veel plezier weer als ondernemer Suzanne.