Veel tijd om dit moment te schrijven heb ik niet, want ze komen zo. Mijn vier vriendinnen die een hoofdrol spelen in mijn moment van 2021. Die avond in augustus was het moment dat ik me iets belangrijks realiseerde. Op 8 augustus ben ik jarig en ik vier zelden een traditioneel verjaardagsfeest. Veel mensen zijn sowieso op vakantie, ikzelf ook […]
Al weken was het spannend: zou de conferentie doorgaan? Het rommelde al een tijdje door Corona, maar dat leek nog niet echt desastreus te zijn voor de westerse wereld. En vanuit de organisatie van SXSW kwam steeds de boodschap: niets aan de hand. Zelfs de burgemeester van Austin sprak herhaaldelijk dezelfde geruststellende woorden: SXSW zou gewoon doorgaan. Voor de derde
Neeeeeeeeee……! Toen ik de achterklep van de huurauto dichtgooide, wist ik het meteen. De paniek kroop via mijn ruggengraat omhoog, verlamde mijn borstkas en greep me bij de keel. De man op het muurtje riep iets. Ik verstond hem niet. Ik hoorde alleen mijn eigen hoofd suizen. Alsof de golven in mijn hoofd mijn opwellende gedachten probeerden omver te spoelen.
Die onverklaarbare en onbedwingbare drang om vrij te zijn. Geen onderdeel uit te maken van een systeem waardoor ik vervaag en egaliseer. Soms lijkt het naar de achtergrond te verdwijnen. Als ik een relatie heb. Of als ik een leuke baan heb. Maar na een jaar of twee gaat het jeuken, wrijven en schuren. Verwachtingen en vanzelfsprekendheden drukken op mijn
Twee jaar geleden was ik voor het laatst in Firenze, mijn favoriete stad in Europa. Het heerlijke eten, de charmante straatjes, het Renaissance-gevoel om iedere hoek. Elke twee jaar moet ik het weer even opsnuiven. Firenze is de stad waar ik me helemaal kan ontspannen en me laat inspireren. Wist je dat er zelfs een psychische aandoening is ontstaan
Eigenlijk weet ik nog steeds niet goed wat me bezielde toen ik in januari 2015 besloot dat ik best op donderdagochtend om 6.30 uur hardlooptraining in een groep kon gaan doen. Achteraf denk ik dat ik niet doorhad wat dat betekende. Anders had ik mezelf er vast van weerhouden: ‘Suus, hardlopen!. Ben je gek geworden? Ben je vergeten dat dat
Was het zaterdag 24 augustus om 16 uur toen de postbode aanbelde met een aangetekende brief? Of toch een week eerder toen ik, al fietsend, vertwijfeld mijn wanhoopskreet het universum in slingerde? Heel eerlijk denk ik dat daar de kanteling begon. Het moment dat ik echt geen uitweg meer zag. Mijn financiële beslommeringen groeiden boven mijn grip uit. Gelukkig nog
