Suzanne Unck

 

Twee jaar geleden was ik voor het laatst in Firenze, mijn favoriete stad in Europa. Het heerlijke eten, de charmante straatjes, het Renaissance-gevoel om iedere hoek. Elke twee jaar moet ik het weer even opsnuiven. Firenze is de stad waar ik me helemaal kan ontspannen en me laat inspireren. Wist je dat er zelfs een psychische aandoening is ontstaan in Florence? De Franse schrijver Stendhal bezocht Firenze in 1817 en werd emotioneel bevangen door de kunst in deze prachtige stad. Het syndroom kreeg zijn naam. Ik snap dit. Daarom verheugde ik me er al lange tijd op dat ik in oktober van dit jaar weer een week in Toscane ging doorbrengen. Heerlijk alleen dit keer, zodat ik me kon verliezen in alle prachtige musea.

Na een heftige vlucht (zelfs de cabin crew moest blijven zitten door de turbulentie en we konden wegens noodweer niet landen op Firenze, dus we moesten uitwijken naar Bologna), arriveerde ik op landgoed Partingoli in Scandicci. De eerste twee dagen bezocht ik Uffizi en Galleria dell’Accademia en het Museo dell’Opera del Duomo. Ik zag De geboorte van Venus van Botticelli en de originele David van Michelangelo (lekker kontje!), ik dronk cappuccino aan de bar en slenterde langs de Arno. En ik besloot de tweede dag te lunchen op het Piazza della Signoria met uitzicht op Palazzo Vecchio. Het was een fantastische dag, de zon scheen. Ik zat op mijn lievelingsplein. De ober flirtte op zijn Italiaans (‘De wifi-code? Dat is mijn telefoonnummer!’) en ik kreeg een pizza voor mijn neus waarvan ik watertandde. Op mijn iphone kreeg ik een seintje dat ik een dm had ontvangen op twitter. En ik keek.

Ken je dat? Het moment dat je, totaal onvoorbereid, in één klap van de ene extreme emotie (in dit geval: puur geluk) in de andere terechtkomt? Eén berichtje waardoor de pizza niet meer smaakte, de omgeving er niet meer toe deed en ik de grip op mijn gedachten verloor.

‘Je auto staat geparkeerd bij station Den Dolder, als ik het goed begrijp. Er is gisteren geprobeerd je auto in brand te steken. Hij heeft wat schade. Je auto is door collega’s van de politie weggesleept om erger te voorkomen. Hij staat in Nieuwegein.’

WAT?! Welke schade? Waar is hij nu? Brandstichting? Ben ik verzekerd? Oh nee… oude auto. Hoe krijg ik hem weer thuis? Hoe kom ik zélf weer thuis? Wat is er gebeurd?

Ik kwam niet meer uit deze stroom van gedachten. Maar ik kon weinig doen daar. En bovendien wilde ik mijn intense geluksgevoel niet kwijt; ik had nog vijf dagen te gaan. Hoe kreeg ik mezelf uit deze energie? Ik appte een vriendin en vroeg om hulp om het emotioneel los te kunnen laten voordat ik het kon oplossen vanuit vertrouwen en ontspanning. En ze was briljant. In twee zinnen, die de rest van mijn vakantie mijn mantra bleven, hielp ze me te relativeren en met mijn aandacht in Firenze te blijven. Twee zinnen.

‘Een auto is een gebruiksvoorwerp. Gebruiksvoorwerpen gaan stuk.’


Suzanne (1972) woont in Huis ter Heide, houdt van hardlopen, reizen (Toscane!) en festivals en werkt als programmamanager Onderwijs & ICT bij de PO-Raad. Haar motto: ‘Learn the rules like a pro, so you can break them like an artist’ van Pablo Picasso. Ze coacht ook: www.suzanneunck.nl

3 gedachten over “Suzanne Unck”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven