Neeeeeeeeee……! Toen ik de achterklep van de huurauto dichtgooide, wist ik het meteen. De paniek kroop via mijn ruggengraat omhoog, verlamde mijn borstkas en greep me bij de keel. De man op het muurtje riep iets. Ik verstond hem niet. Ik hoorde alleen mijn eigen hoofd suizen. Alsof de golven in mijn hoofd mijn opwellende gedachten probeerden omver te spoelen.
“Mam, kom je?” Ze stond op het punt om te gaan snorkelen met zeeschildpadden. Ik zou meegaan in het bootje. Nu moest ik een oplossing verzinnen. “Liefie, ik heb net de autosleutel in de achterbak gelegd en toen de klep dicht gegooid. Op slot.” Intussen graaide ik verwoed in mijn handtas met de hoopvolle wanhoop dat ik ze toch….
Ze ging alleen. En vond het echt niet erg terwijl ik me schuldig voelde. Ik belde de verhuurder, gevestigd bij Cancun Airport. Ongeveer anderhalf uur rijden. Ondertussen bedankte ik alle engelen dat ik mijn schoudertas (met portemonnee en telefoon) had omgehangen voor ik de sleutels even neerlegde. Zo onhandig met die dingen in mijn hand iets zoeken. Eindelijk kreeg ik ze aan de lijn. Hun Engels net zo belabberd als mijn Spaans. Ruis op de lijn. Gelukkig bood de medewerker van het snorkelbureau aan om ze te bellen, toen ik haar uitlegde wat er was gebeurd. Over twee uur zouden ze hier kunnen zijn, met de reservesleutel. Nogmaals bedankte ik alle engelen. Dat mijn auto gewoon op een parkeerplaats stond, dat iedereen daar zo aardig was, dat Rivka groot genoeg was om lekker zelf te gaan snorkelen en dat die sleutel het enige vervelende was (ik zie altijd het positieve in ellende).
Na twee uur was Rivka inmiddels terug. Ze had drie zeeschildpadden gezien. Maar van de verhuurmedewerker nog geen spoor. We belden nog eens. “Over twee uur.” Oké, er zat niets anders op. Langzaamaan ontspande ik in de situatie. “Ga lekker lunchen!” opperde de aardige medewerkster. “Wij letten wel op.” Tot nu toe had ik onze Mexico-roadtrip vooral spannend gevonden. Na alle waarschuwingen en YouTube filmpjes over gescamd worden, was ik nou niet bepaald relaxed en positief over Mexicanen. Maar ze waren nu allemaal zo lief, dat het me bijna ontroerde. En ik schaamde me voor mijn wantrouwen.
Een strandtent met heerlijke gerechten, graadje of 30. Het uitzicht op de oceaan was uiteraard fantastisch. Het lukte me zelfs om te genieten van de ontspanning die ik voelde en de heerlijke plek waar we zaten. Ondertussen luisterend naar de enthousiaste verhalen van mijn dochter die met zeeschildpadden zwom.
We liepen weer terug en op dat moment stopte er een auto. Het mannetje dat uitstapte, grijnsde triomfantelijk met de sleutel in zijn hand en ik begroette hem alsof hij zojuist mijn leven had gered (zo voelde het nochtans). De klep ging open en de sleutels lagen er geduldig te wachten. Het mannetje kon weer terug en wij konden verder.
Wat later vroeg ik aan Rivka: “Vind je het niet spannend als er zoiets gebeurt? Je blijft zo relaxed.” Haar antwoord: “Nee hoor, ik weet toch wel dat jij het altijd weer oplost.”
Suzanne Unck (1972) woont met haar dochter Rivka in Huis ter Heide en is sinds 2003 zelfstandig ondernemer. Ze is strategisch onderwijsadviseur en begeleidt besturen, scholen en teams bij onderwijskwaliteit, innovatie en professionaliseren.
Mooi dat je haar dat diepe vertrouwen hebt gegeven. Daar doen wij moeders het allemaal voor, toch? Liefs!
Ik heb dit gehad tijdens een evenement met 100 man waarvan ik de organisator was. Met de auto geparkeerd midden op de Oudegracht in Utrecht. Stress herken ik!!