24 april 2017.
Mijn keukentafellief zit tegenover me en zegt: ‘Er zit een tumor op mijn tongbasis en volgende week heb ik een afspraak in het UMC voor vervolgonderzoek’.
Op dat moment stond mijn hart even stil en stopte onze wereld met draaien.
Zoals ik in #mijnmoment van 2016 aangegeven had, was ik toen al stiekem aan het neuzen op Funda. Dat neuzen had in maart geresulteerd in de verkoop van ons huis in de Meern en aankoop van een huis in Drenthe.
De overdracht zou plaatsvinden op 1 juni. De verhuizers waren besteld om op 22 juni.
De handtekeningen waren gezet en (gelukkig) de hypotheek verstrekt.
De planningen waren gemaakt.
We zouden gaan Drentenieren.
Genieten van de stilte en ruimte.
Samen genieten van het leven en wat rustiger aandoen.
De files achter ons laten.
Hoe anders liep het.
Zeven weken van bestralen, chemo’s en alle ellende die daarbij hoorde.
Een planning die helemaal omgegooid moest worden.
Ik zette mijn werkzaamheden van de ene op de andere dag stop en ging in de regelmodus.
Op de dag van de overdracht In Drenthe moest ik hem kidnappen uit het ziekenhuis.
Voor het inpakken van de laatste stukken van onze boedel organiseerde ik een inpakfeestje.
Op de dag van oplevering zat ik met een volmacht bij de notaris en hij lag aan de chemo pomp.
Op de dag van de verhuizing parkeerde ik hem in een hotel omdat het allemaal teveel was.
Heel veel kleine dingen die we normaal samen oppakten deed ik alleen.
De coordinatie van de verbouwing. Wat moest er nog gebeuren, door wie en wanneer?
Ervoor zorgen dat hij een rustige slaapkamer had en voor mij een logeerbed.
In die hectiek heb je eigenlijk geen tijd (en behoefte) om aan jezelf te denken.
Eerst de behandeling en beter worden, daarna zien we wel verder.
Soms, zeker op de avonden dat hij heel vroeg in bed lag, voelde ik me best alleen.
Tussen al het zorgen en regelen door, vroeg ik me soms af: ‘En ik dan?’
Wie vraagt hoe het met mij is?
Ik heb ook behoefte aan intimiteit, aanraken en een knuffel, wie ziet mij?
Ik wil ook wel eens krijgen in plaats van geven.
Ineens merkte ik dat ik, leeg moe boos gefrustreerd geïrriteerd en ongeduldig, was.
Het zal wel niet sociaal wenselijk zijn, maar ik kreeg last van een stevige portie zelfmedelijden.
Zo erg, dat ik weer heel even een pas op de plaats moest maken en weer mijn werk op een lager pitje moest zetten.
Vrijdag 26 oktober kregen we te horen we dat de tumor weg is.
Er zijn geen gekke cellen meer gevonden.
Nu kunnen we samen voorzichtig vooruit gaan kijken.
Nu kunnen we gaan inburgeren in Drenthe en een start maken met een sociaal leven in ons dorp.
We zijn er nog lang niet, maar het gaat elke dag een beetje beter.
Dank aan Annelies Verhelst voor het ‘tegenlezen’
Foto gemaakt door Mara van den Oetelaar http://www.maravandenoetelaar.nl
Karin Winters.
Onderwijsondernemer en edublogger, onderwijshart met oog voor onderwijs.
@karinwinters,
https://karinblogt.nl
Mijn hemel. Karin! En goddank ook dat. En achterom kijken en denken jeetje gered en geregeld. Dappere. Drentenieren zucht ….. lfs
Wauw Karin wat een mooi, heftig en open verhaal. Dankjewel. Nu met een goed gevoel 2018 in!
Op naar een gelukkig 2018. Groet, ook aan Paul.
Kus voor vast de fijnste Drentenaren die er zijn! Gun jullie heeel veeeel van het goede!
Op naar de zon!
ZoetsUitZeeland?
Dit jaar kunnen jullie achter je laten, dat gaat de boeken in als [klaar, niets meer aan doen] en dan nu het nieuwe jaar met al die zaken die jullie van plan waren! Ga lekker Drentenieren!
Oei kreeg je het even stevig voor de kiezen zeg! Petje af over hoe je je door deze storm gelaveerd hebt. Een kilootje zelfmedelijden is dan absoluut geoorloofd. Ik wens je voor het komende jaar een rustig vaarwater en heel veel Drenthelen.
Mooi hoe jij over jezelf schrijft. ‘het zal wel niet sociaal wenselijk zijn’ maar zo nodig en menselijk, wat we veel meer zouden mogen doen, dank voor je delen! En hoop met jullie mee op een meer gezond 2018.
ja, ik weet het nog.. van jalouzie omdat je eerder in je huis kon dan ik naar.. jee.. fuck! nee!
Heftig. En hoe dapper. *buiging maakt*
Wat een gek jaar voor jou. Ik hoop dat je 2018 vol is van geluk en liefde.
Wat ’n krachtdadigheid en liefde, wat ’n prachtverhaal. En wat ’n heerlijke afloop.
Momenten. Van alle soorten. Gelukkig ook dat moment dat Paul “gezond” werd verklaard. Veel geluk samen in het nieuwe jaar. Liefs.
Ik vind het telkens toch weer spannend om het moment live te zien staan. Dank voor de fijne reacties ….
Respect!
Respect voor het delen van je verhaal, voor je enorme doorzettingsvermogen, voor je aanpassingsvermogen, voor je zelfinzicht en voor het jezelf-weer-bij-elkaar-rapen.
Wat gun ik je een mooi, nieuw en vooral gezond jaar waarin er geDrenthenierd kan worden!
Bijzonder en indrukwekkend geschreven. Op naar een mooi en gezond 2018 waarin jullie samen kunnen genieten van Drente(nieren). Zo verdiend! Groeten van mij aan jullie allebei ?
Wat een mooi en triest verhaal met een zonnig einde. Geniet van het leven en hopelijk duurt het nog even.
Een ziekte kan zo alles bepalend zijn, mooi en herkenbaar hoe je dat zo open beschrijft. Nu de ‘way up’, alle goeds daarbij gewenst, Karin!
Een moment dat veel langer duurt dan een moment. Een uitwisbaar moment. Vanaf nu is er een voor en een na. Zorg voor jezelf net zo goed als voor de ander. Lieve Karin en Paul ik hoop dat 2018 en de jaren erna nog heel veel mooie momenten gaan opleveren. Ik wens jullie het aller aller beste. Dikke Xx Karin
Kijk nou hoeveel reacties! Ben je nou blij dat je het toch geplaatst hebt? 😀 het is een prachtig moment en zo herkenbaar, even een moment voor jezelf willen, dat het even om jou gaat. Jij verdient ook aandacht. En zie hier 😉
Karin aan alles zit twee kanten. Dat jij ook alleen voelde bijvoorbeeld is net zo normaal dan dat je met alle liefde en energie Paul hebt gesteund. Laat 2018 een gezond en goed leven voor jullie samen zijn! Kus
Lieve Karin,
Dat was een heftig 2017 voor Paul en jou. Mooi hoe je daar op reflecteert en ook benoemt hoe je je voelde. Ik hoop dat 2018 jullie tegemoet lacht en dat jullie er samen, in het prachtige Drenthe, heerlijk van kunnen genieten.
Lieve Karin, wat een bizar jaar was 2017 voor jullie. Je beschrijft het op jouw geheel eigen, eerlijke en oprechte wijze. Santé, op jullie gezondheid en geluk SAMEN! Hartelijke groeten aan Paul!
Wat een jaar!
Zo dapper en stoer tussen het opkrabbelen door zag en hoorde ik je.
Dat je jouw moment zo mooi hebt beschreven in #mijnmoment ontroerd me.
Ik wens je al het Drentenieren wat het waard is en schuif graag nog eens aan de keukentafel met je lief!
En door naar 2018!
Lieve groet uit De Meern.
Roerige tijden voor jullie en een verhuizing op zich is al roerig! Dat jullie maar lekker mogen landen komende tijd en het fijn hebben samen!
?
Diepe buiging voor jou, moordwijf.
Dat heb je allemaal toch maar mooi geflikt.
Paul mag trots op je zijn…
Hug
Caren
Oef, ik wens jullie een rustig 2018 met veel mooie momenten aan jullie keukentafel in jullie nieuwe huis!
Kan jullie alleen een feestelijke jaarwisseling wensen en een gezond en prachtig 2018, samen genieten van jullie Drentse nieuwe toekomst! ??
Indrukwekkend. Veel geluk in 2018.
Somstime sucks het leven en heb je je eigen leven niet onder controle. Je wordt geleefd, maar je steun is zo belangrijk en je doet het geweldig, je bent een echte kanjer. Het leven wordt weer een stuk leuker in 2018 dus vooruit met die camper…….. love Herman