Na een paar weken vakantie, haal ik mijn saxofoon uit de koffer. Ongeveer een uur lang ben ik in de weer met rietjes, een oude tandenborstel, een zeem, stoffen doekjes, speciaal vloeipapier, mini schroevendraaiers, kwastjes en warm water. Een ritueel waar ik veel voldoening uit haal.
Tussendoor speel ik wat, om te luisteren hoe mijn instrument reageert. Zo probeer ik goed voor haar te zorgen: mijn Conn Ladyface 10M tenor saxofoon uit 1937. Het serienummer ken ik uit mijn hoofd: 278782. Van elke millimeter van deze oude dame weet ik hoe het ermee is, hoe het klinkt, hoe het ruikt.
Wanneer mijn saxofoon rietje voldoende is opgewarmd, is het tijd om de muze binnen te laten. De vakantie heeft haar goed gedaan. Frustratie, onbegrip en onmacht stonden even op een zijspoor. Ze maakten plaats voor ontspanning en nieuwe energie.
Op deze onbewaakte ochtend blaas ik mijn expressie eruit. Emoties komen er ongefilterd uit. Ook de minder mooie.
Een heel jaar komt voorbij. Een jaar van een verhuizing, van veel achterlaten (vooral voor onze kinderen) en nieuwe dingen opbouwen en ontdekken. Een jaar van een hecht gezin waarin we nieuwe wegen banen, als individu en als team. Een jaar van aanpassen, omschakelen en afwachten. Zoveel onzekerheden. We redden het door te blijven sturen op liefde, geduld en blijven leren.
Het proces van creëren is voor mij het hoogst haalbare, en tegelijk zo gewoon. Ik vind er rust en plezier in, het is een soort trance. Door het creëren van muziek, tekst en beeld vergeet ik de tijd. Wie volledig opgaat in het realtime creëren, schrijft de tijd.
Met die dubbele pet op, van bedenken en uitvoeren tegelijk, verwonder ik me tijdens het spelen ook over het proces van improviseren. Creëren zonder om te kijken. Componeren zonder gummetje. Spelen met wat er nu is. Er vrede mee hebben dat ik de tijd niet kan terugdraaien. Dat is ook niet nodig, ik ben niet bang.
Ik wil dat mijn werk raakt, dat mijn saxofoonspel zingt. Mijn noten moeten een hart en een richting hebben. Iets om naar uit te kijken. Goede muziek spreekt tot de verbeelding, die neemt je mee aan de hand en brengt je ergens naartoe. Naar een betere wereld. Muziek is zichzelf niet bewust van tijd, muziek is tijd.
Creëren is voor mij de enige manier. Of het nu muziek is, tekst, websites of beeld. Nu ben ik blij dat ik altijd op meerdere paarden heb gewed. Op alle gebieden kan ik een hele hoge standaard halen.
Nog meer creëren, dat is wat ik wil. Wachten tot de omstandigheden perfect zijn is geen optie, want dan kan het nog lang duren. Het is beter voor mij om niet te wachten op de goedkeuring van anderen. Meer werk maken, beter werk maken. Herhalen.
Wat voorbij gaat zijn de twijfels, de vraagtekens, de beperkingen. Wat blijft zijn liefde, geduld en het verlangen om onbevangen te creëren.
Tom Beek is saxofonist, tekstschrijver, consultant en fotograaf.
Fijn stukje, Tom. ’t Mooie van creëren is dat het de tijd stilzet.
Als we creëren zijn we altijd in het nú. Een veilige schuilplaats, weg van verleden en toekomst.
Mooi Tom, creëren, steeds weer opnieuw, op wat voor manier of in welke vorm dan ook!
Mooie man , jij . ont go changing !