Het Willem II-stadion in Tilburg, vrijdag 28 augustus 2020. Tweeëntwintig studenten van de opleiding tot docent theater van Fontys Hogeschool voor de Kunsten vieren op deze plek, op deze middag het behalen van hun diploma en een van hen is mijn prachtige dochter Ino. 21 jaar jong en ruim vier jaar van leren, onderzoeken, spelen en maken zitten er alweer op. Wat hebben we haar zien groeien!
Er ging veel goed in de afgelopen vier jaren. Maar het meeste leerde ze misschien wel van waar het schuurde, waar donkere wolken zich dreigend samen pakten boven haar altijd op volle toeren draaiende koppie. Spelers die het niet begrepen, het anders wilden, de worsteling met het gevoel dat het nog niet goed genoeg was of dat opeens de tank leeg was in die soms vruchteloze zoektocht naar een balans tussen zo veel mogelijk aanstaan en wat stilte en rust in je hoofd vinden. Maar dan was er ook weer de euforie als alles op zijn plek viel, na weken, soms maanden van denken, klooien, worstelen. Dan kon ze genieten, als speler, als regisseur en maker.
De laatste maanden van de opleiding waren moeilijk. Corona. Er mocht niet gespeeld worden, niet gefeest. Eindvoorstellingen werden noodgedwongen filmpjes; de makers werden montagetafelhelden tegen wil en dank. Het publiek werd een abstracte groep mensen achter beeldschermen, waar het een entiteit behoort te zijn die je vanuit het duister die ondefinieerbare energie geeft. Stil of in de vorm van een kreet van ontsteltenis, een lach en natuurlijk altijd het applaus. Zo samen mogelijk worstelden Ino en haar medestudenten zich door deze laatste fase. Ik gunde deze jonge mensen met een gevoel van machteloosheid iets meer memorabels, iets van samen op de toppen in plaats van er maar het beste van proberen te maken. Terwijl dat laatste zeker gelukt was.
Met het strak gemaaide gras en de rood-wit-blauwe clubkleuren van Willem II op de achtergrond luisteren we naar docent Roeland die in een warme speech laat weten hoe trots hij is op Ino. Ik hoor de woorden ‘zelfverzekerd, professioneel, brutaal, uitdagend’ en kijk naar haar vriend Steven en mijn vrouw Ineke die naast me zitten. We knikken. Ooit zagen we haar in de rol van vlieg. Nu is ze een kleurrijke vlinder geworden die – zo zegt de chaostheorie – met het bewegen van haar vleugels nog wel eens een duizelingwekkende storm kan veroorzaken. Ik zweef een paar centimeter boven het kuipstoeltje van trots.
Erno Mijland is onderwijsadviseur ICT bij SintLucas vakschool voor creatief talent en schrijver. Ino geeft nu als zelfstandige op verschillende plekken theaterles aan kinderen en jongeren. http://alleskanaltijdbeter.blogspot.com | @ernomijland
Mooi Erno.
Een bijzonder moment na jaren van zwoegen in de collegebanken. Het was een beetje anders, maar het emotie bij jou als ouder is er niet minder om.
Prachtig
Prachtig geschreven Erno en natuurlijk proficiat Ino.
Mijn vaderhart zwelt op en wordt plaatsvervangend trots op je dochter dat ze haar leven vormt, haar weg baant en het geluk vind. Geen wonder dat je boven de stoel zweeft.
Prachtig geschreven Erno ?. Helaas na zoveel werk en energie, het niet kunnen uitvoeren, inderdaad dan ziet de wolk er even donker uit maar als je toch naar het lichtpuntje kunt blijven, ben je zeer krachtig en heeft ze weer daar weer de leerpunten uit mogen leren. Ino van ❤️te gefeliciteerd je bent ’n kanjer! Warme groet Lia