Caryn ’t Hart

Caryn ’t Hart, blogger

Het is nog maar 24 uur geleden dat ik boven de Alpen zweefde. Het kunnen ook heel goed de Apennijnen geweest zijn, trouwens.

Ik zat in de Boeing 737 naast een een varraanachtige man. Hij prikte me in mijn zij met zijn elleboog als hij een bladzijde van zijn reisgids omsloeg. Om me heen praatten Hollanders met een gemaakt Italiaans accent en ze hadden er de grootste lol om.
Inmiddels zit ik in een piepklein appartementje aan de Vicolo Della Renella. Even afstand en een andere omgeving. Want het was me het jaartje wel. Enerzijds was het leven zoet, ik trouwde met mijn grote liefde en Into The Great Wide Open was het mooiste festival ooit. En ik kreeg mooie reacties op mijn interview met about:blank (linkje: http://www.waarachtig.com/archive/2011/09/06/het-vraaggesprek) en ik ben gevraagd voor een leuk, geheim project. Maar het leven deelde ook klappen uit, zo verloor ik mijn baan en mijn lievelingsoom.

Hét moment van 2011 was het moment dat iemand zei: “jij moet echt The Artist’s Way gaan lezen”. Het boek kende ik wel. Ik had het al jaren in de kast staan. Een bordeauxrode kaft met rare, lange vogels erop, die langs een berg vliegen. Tja.Ik had het wel eens doorgebladerd, maar het had nooit beklijfd.
Ik begon, schoorvoetend. En ik ging dus dagelijks te schrijven. De cursus gaat er vooral om, ontdekte ik al snel, dat je onderzoekt wat je tegenhoudt en wat in de weg staat.

Tijdens mijn werkloze maanden heb ik gelukkig weer ontdekt waar ik goed in ben, waar ik waarde kan toevoegen: analyseren, benoemen, schrijven, verzinnen, organiseren…
Ook zag ik in, dat ik me omringde met rommel. Mijn kleerkast lag vol met dingen die ik bijna nooit droeg, in mijn huis stonden vele dingen die ik niet gebruikte. Ik liet dingen na die ik eigenlijk graag wilde doen. Ik begon het allemaal een beetje belachelijk te vinden, het kopen en blijven kopen en stapelen en verzamelen. Zeker omdat ik weinig inkomen had plotseling.
En besparen bleek heel makkelijk. Ik weet weer wat ik belangrijk vind. Je hebt helemaal niet zo veel nodig. We zijn veel te veel gericht op geld. En: nu is nu. We maken ons veel te veel zorgen en we vermorsen vaak onze tijd. We willen veel te veel controle uitoefenen.

Zo. En dan ga ik nu weer langs de Tiber lopen met mijn man. Rome hult zich in prachtige, laaghangende decemberzon.

Eigenlijk is het heel simpel: je moet doen wat je het liefste doet, waar je goed in bent. Daar droom ik van: een wereld waarin iedereen kan doen waar ‘ie goed in is. En ik ben aan het nagaan hoe ik daaraan kan bijdragen. In mijn werk en daarbuiten. Dus, mocht iemand daar nog ideeën bij hebben, dan hoor ik het graag.