Daniël Spikker

Linda belde me een aantal keer tijdens mijn einde dag vergadering ergens begin januari met een aantal co-assistenten die een complex van ons wilde huren. Geen onheilspellend gevoel, want dat gebeurde wel vaker. Boodschappen, ff langs de hockey rijden voor een van de boyz. Maar als er contact is, hoor ik blinde paniek. Bram, onze 2 jaar oude Viszla is aangereden, mijn vriend, mijn mattie. Linda weet niet hoe hij er aan toe is, maar het lijkt niet goed te zijn. Zegt ze. Of ik NU naar huis wil komen. Ik was al onderweg.

Ik kan nog steeds niet dat half uur van Deventer naar huis beschrijven. Tussen hoop en vrees, veel huilend, soms erg boos. Maar vooral angstvallig grijpend naar lucht.

Thuis aankomende is iedereen ontredderd. Bram is inderdaad dood. De klap met de auto niet overleefd. Ik heb als een klein kind op mijn knieën bij zijn ontzielde lichaam liggen huilen. “Hoezo? Je was nog zo jong?! We zouden nog van alles gaan doen, je mag me niet alleen laten.”

Ik stond versteld van mijn emoties -totaal niet onder controle-, en mijn kinderen overdonderd van het feit dat a: hij kan tòch huilen en b: hij heeft het niet onder controle. MAnmanman, wat een pijn, zo recht in het hart. En wat voelde het oneerlijk, zo jong nog. Ook nu nog, nu ik het opschrijf.

Het moment dat ik in onze hal op de knieën neerzeeg bij het ontzielde lichaam van onze Bram was mijn moment van 2019. Met mijn vrouw, kinderen en lieve buren, samen rouwend over een ongelooflijk verlies dat veel te vroeg kwam.

Een jaar later merk je dat alles slijt, gelukkig. Maar jouw foto staat nog steeds prominent op mijn bureau. En zo denk ik elke dag nog aan je, Bram.

Daniēl Spikker is ondernemer, man en vader van drie kids. En baasje van Flynn. Al ruim 20 jaar projectontwikkelaar en de laatste acht jaar transformeert hij samen met zijn compagnon Edwin Vincent binnenstedelijke locaties om in duurzame woon- of werkomgevingen.